We weten het zeker
We weten het zeker! Toch?
Eén ding is zeker. We gaan naar Frankrijk. En het gaat allemaal helemaal lukken, zonder enig probleem. Hopen we. Want wat als het nou 's allemaal níet helemaal lukt? Of erger: helemaal niet?
Bij terugkomst van ons laatste bezoek aan Frettechise, begin januari, sloegen binnen een week de twijfels toe. Er was ook alle gelegenheid tot urenlang tobben, want verder had ik helemaal niks te doen. Gewoonlijk vind ik een weekje wat minder hard werken héérlijk. Lekker een beetje aan mijn site klooien, alle correspondentie op orde brengen. Eindelijk tijd om al die visitekaartjes eens netjes in het systeem in te voeren en het bureau op te ruimen. Zalig!
Maar een hele week geen of weinig werk, zo vlak na drie weken wintervakantie... dat is wel een beetje schrikken. En als klanten dan naar mijn oude vertrouwde adres in Huizen (NH) bellen met vragen als: "Heb jij een fax daar?" en "Zit je nog in Frankrijk of kun je iets voor ons doen?" dan breekt toch enigzins de pleuris uit. En wel in de vorm van angstzweet. We vertrekken pas eind maart en het werk droogt nú al op. Klanten denken kennelijk dat ik al in Frankrijk zit en dat ik 'dus' niks meer kan doen. Dat er niet eens een fax is! Hoe moet dat straks als we echt 900 km naar het Zuiden gaan zitten?
Uiteindelijk is het natuurlijk mijn eigen schuld. Communicatie is een vak. In al mijn mailtjes én in de gezellig voorkabbelende teksten op deze site ging het kennelijk te veel over 'vertrekken' en niet voldoende over 'blijven werken'. Kennelijk heb ik de indruk gekwekt (sic!) dat ik het werk hier wil ontvluchten. De hoofdboodschap: 'IK HEB JULLIE NOG STEEDS NODIG!' is ondergesneeuwd geraakt.
Dus zijn er nu twijfels. Moet ik nu alvast op zoek naar nieuwe klanten? Maar krijgen die dan niet dezelfde diffuse boodschap van een freelancer die nu nog hier maar toch al bijna en straks helemaal daar is? Moet ik opnieuw een mailtje naar ons vakblad Adformatie sturen in de hoop dat ze iets doen met het onderwerp mij als freelance trendsetter op het gebied van E-migratie? Op de vorige mail, gericht aan de hoofdredacteur, heb ik niks gehoord. Ben ik überhaupt wel een item? Of dacht die Van Os: "Gregor Hakkenberg... is dat iemand?"
Het is waar, ik ben inderdaad geen 'naam' in de reclame. Verdienstelijk en door de eigen klanten gewaardeerd schrijver van intelligente long copy. Heb af en toe een aardig concept bedacht. Maar nooit een Melk De Witte Motor, een Bedenk Goed Wat Je Met Je Laatste Rolo Doet of een Even Apeldoorn Bellen gescoord. Maar al met al kennelijk niet voldoende 'zichtbaar werk' gemaakt om 'iemand' te zijn in het kleine groepje namen van reclame(neder)land. Zal ik dan al mijn klanten maar weer eens een mailtje sturen dat ik er nog steeds ben en dat ik ook niet van plan ben te verdwijnen? Kijken of de business dan een beetje aan wil trekken, volgende maand.
En in de tussentijd heb ik mooi even gelegenheid om een beetje aan mijn site te klooien en alle correspondentie op orde te brengen. Eindelijk tijd om al die visitekaartjes eens netjes in het systeem in te voeren en het bureau op te ruimen. Zalig! Zeker weten. Toch?