Van maaien en mollen
Gelukkig maar dat het geen jarenlang gekoesterde wensdroom was om in Frankrijk te gaan wonen, inclusief glanzend ideaalbeeld, want het dagelijks leven is hier natuurlijk net zo fantastisch en irritant als dat in Nederland. Je ruilt gewoon wat ergernissen (files, La Pim*) in voor andere ergernissen (trage Fransen, Le Pen). En hier regent het soms ook gewoon een maand lang elke dag. Al moet ik zeggen dat we nu al bijna twee maanden prachtig weer hebben. Zonnig, niet te koud. Maar helaas weer veel te droog voor onze inmiddels flinke moestuin. Ging het maar weer eens flink regenen, verdorie!
En wie vindt dat de weersomstandigheden in Nederland een overdreven vaak aangesneden gespreksonderwerp zijn en met een emigratie hoopt te ontsnappen aan de eeuwige conversaties over de meteorologische omstandigheden, komt van een koude kermis thuis. Ook de Fransen lusten er wel pap van. Misschien komt het doordat ik tussen de boeren woon. Elk gesprek begint met 'Fé pah bo, ah?' en laatst, toen ik een buurman wees op het langdurig aanhoudende zonnige en zachte weer, keek hij bezorgd naar de hemel en zei: "Ja, we zouden deze week 12 centimeter regen kunnen gebruiken." Hij heeft namelijk koeien die - zoals jullie wellicht weten - gras eten. Volgens mij hoeft hij zich geen zorgen te maken, want je kunt het sappige, malse gras bijna zien groeien. Zelf heb ik geen koeien en denk ik dus vooral aan het maaien. In Huizen hadden we 500 m2 grond, waarvan misschien 100 m2 gras. Hier hebben we het honderdvoudige! En ik moet ook steeds méér maaien. Tot voor kort werd ons weiland gemaaid door een buurman, die dan het hooi mocht houden. Maar nu hebben we een deel veranderd in moestuin (10x20) en een deel - met het planten van wat perelaars en kersenbomen - in boomgaard. Daar kan die buurman niet meer goed tussendoor met zijn trekker, waardoor het door mijzelf te onderhouden oppervlak flink is toegenomen.
De gemotoriseerde handmaaier is dan ook deze week vervangen door een 16 pk maai-tractor van Honda. Zo eentje waar je op kunt zitten. Heerlijk. Je zet de motor op z'n hardst en als je dan de twee messen (102 cm maaibreedte) via een elektromagnetische schakeling in werking stelt, klinkt er een verfijnd aanzwellend industrieel gezoem: "zjwwwwwwwooeeiiiiiiiiiiiiiii." En daar ga je, als een wat wiebelige prins op een rood paard, een keurig recht spoor trekkend. Zo wordt grasmaaien bijna een leuk klusje. Al zal de lol er na een tijdje wel af gaan.
En meteen steekt het volgende probleem de kop op. Mollen. Het maaien gaat wiebelig omdat het stikt van de molshopen. Die worden door de regen iets minder hoog, maar wel keihard. Slecht voor de messen en mijn rug. Daar moet dus iets aan gedaan worden. En wat doet een landsman met lastige mollen? Juist: mollen. Daartoe heb ik een 'taupe-gun' aangeschaft. Dit helse apparaat laad je met een geweerpatroon die recht naar beneden wijst. Vervolgens graaf je een verse molshoop af en steek je de mol-gun er in. De mol denkt: 'Hé, het tocht." en komt kijken of er ergens een deur open staat. Loopt doodgemoedereerd tegen de trekker aan en BOEM! Mors. Wel een beetje zielig maar enfin: zand er over.
« vorige | top | volgende »