Koek en ei in de Bresse

Onderstaande brief is eeen mail die ik stuurde aan ene Eline, een onbekende dame die KREK.nl vond via een interviewtje met mij in de Safe. Zij zou ook graag met haar man en gezin naar Frankrijk verhuizen maar vroeg zich af of ze dat haar kinderen wel kon aandoen. Daarom wilde ze graag weten hoe ónze kinderen om zijn gegaan met deze grote verandering. Hieronder mijn antwoord:

Beste Eline,

Guido (inmiddels 8) en Colette (5) kwamen ruim 15 maanden geleden in Frankrijk. Voor Colette was dat niet zo moeilijk. Keuters praten nog niet zoveel en 'allez jouer' was snel genoeg geleerd. Guido moest echter naar de basisschool, ofwel CP (Cours Préparatoire). Hij had al lezen en een beetje schrijven geleerd op de Montessori in Huizen en moest nu ineens in een zeer klassikaal en klassiek systeem zien te aarden, waarbij iedereen onbegrijpelijk Frans brabbelde.

Ik moet zeggen dat hij ons trots heeft gemaakt. We hebben geluk gehad dat sommige andere ouders hun kinderen voorbereid hadden en gezegd dat ze Guido een beetje moesten helpen. De kleinzoon van de burgemeester heeft een Duitse vader en een tijdje in Duitsland op school gezeten en wist dus hoe erg het kan zijn om een buitenstaander te zijn. Dat jongetje heeft zich dus expres veel met Guido bemoeid, waardoor hij meteen al een vriendje had. Verder mocht Guido in de klas naast een ander jongetje zitten en alles afkijken. Spieken met permissie, dus. In rekenen bleek hij iets voor te lopen, dus dat doet hij nu nog steeds als de beste. En onlangs sprak ik zijn meester (maître) en die zei dat Guido inmiddels hetzelfde taalniveau heeft als de anderen. Kortom, al was het in het begin even doorbijten, het is door onze kinderen zeker niet als straf ervaren.

Bovendien, wat krijgen ze er voor terug? Een huis met een hectare eigen groen er om heen. Een weiland. Een moestuin. Een boomhut. Een vijver met echte karpers en kikkers (hengelen toegestaan). Twee warme maaltijden per dag, waarbij volgens Guido die in 'la cantine' soms lekkerder is dan thuis. Een zwembad(je). Frisse lucht. En aan een pony wordt gewerkt.

Ik was vorige week op werkbezoek in Amsterdam, op de Sarphatistraat bij een reclamebureau. Ernaast was een crèche. En dan zie je die yuppenvaders hun bleekneuzerige kindertjes zorgvuldig dichtritsen op weg naar het metrostation Weesperplein, waar je tussen de junks door moet laveren naar het perron. Me dunkt dat een half jaartje aanpassingsproblemen een kleine prijs is om te betalen voor een leven in het paradijs. Natuurlijk, als ze straks 14/15 zijn, zullen ze ons vervloeken. Want er is hier natuurlijk geen reet te doen voor pubers. Maar het allergrootste voordeel van hier leven voor onze kinderen is toch wel dat hun ouders hier relaxed en gelukkig zijn. Dat is iets dat je ieder kind altijd en zonder enige wroeging 'aan kunt doen'.

Nou moet ik wel zeggen dat ik een geluksvogel ben dat ik hier gewoon kan doorwerken en zo. Bovendien sprak ik al goed Frans, wat ook enorm scheelt. Sterker, voor ons was het niet eens een Grote Altijd Gekoesterde Droom, maar gewoon een kwestie van 'dat zou leuk zijn gut waarom niet?'. En voor we het wisten zaten we hier. Eerder onnadenkendheid dan lef dus. Maar gewoon doen waar je zin in hebt, daar begint alles toch mee? Gewoon doen. Aan de andere kant, ik wil jullie geluk niet op mijn geweten hebben dus:

Disclaimer: resultaten behaald door anderen in het verleden
bieden geen garantie voor jouw toekomst.

Succes.

Gregor Hakkenberg

PS: ik lees dit voor aan mijn vrouw en die zegt: 'tjee, alleen maar positief zeg.' Op mijn vraag wat er dan negatief is, komt zij met: Het is wel heel klassikaal op school. Veel minder leuk dan de Montessori. Als Guido klaar is met een bepaalde opdracht, zit hij zich te vervelen. (mijn weerwoord: een klas van 12 kinderen per meester is wel weer een voordeel). En ze draaien lange dagen. Is waar. Om 8.30 uur komt een busje ze halen en pas om 17.00 uur zie je ze terug. Voor de kinderen misschien wat straf. Maar voor ons wel lekker relaxed. Wij kunnen lekker de hele dag werken! En dan de goûter, het tussendoortje. Ze nemen veel zoet mee naar school, dat doen de andere kinderen namelijk ook en je wilt niet dat ze een buitenbeentje zijn. Vinden wij als verantwoordelijke opvoeder niet goed en ik heb al een soort anti-proliferatieverdrag voorgesteld in de ouderraad. Want de kinderen bieden tegen elkaar op met de kindersurprises en de maxihappen en zo. Maar dat hoort er nu eenmaal bij, schijnt. En Guido en Colette zien de chokoladecakejes die ze twee keer per dag moeten eten niet echt als een loden last.

Kortom, al is het niet allemaal rozengeur en manenschijn,
het is wél koek en ei!

https://immogo.com/nl

Trefwoorden: Frankrijk, Kinderen, Koek en ei in de Bresse, eten, huis, huizen, in, la, systeem, verhuizen, werken, zwembad

« vorige | volgende »