Faits divers uit Zuid-Bourgogne
Ouderraadverkiezingen
Het viel nog niet mee om tijdens de ouderavond zes leden voor de ‘conseil des parents d’élèves’ bij elkaar te schrapen. Gelukkig bleek ook die rare Hollander te strikken. Een week later... een geheimzinnige envelop. Met een lijstje met zes namen (waaronder de mijne), twee enveloppen en een briefje. Het ging om de ouderraadverkiezingen. Of ik maar even wilde stemmen door het briefje in een envelop te doen en deze envelop geheel onbeschreven in de tweede envelop te steken met daarop mijn naam, adres en handtekening. Dit geheel moest ik dan inleveren op school. Ik begreep het niet. Er waren zes kandidaten voor zes plaatsen. Wat viel er te stemmen? Ik heb het hele stapeltje papier weggegooid.
Op de zaterdag van de verkiezing moest ik op school komen. Ik dacht voor een vergadering. Maar ik bleek slechts aanwezig om als kandidaat/ouder te controleren of de verkiezingen wel eerlijk verliepen. De juf beaamde dat er inderdaad niks te stemmen viel. Maar ouderraadverkiezingen waren nu eenmaal verplicht.
En wat bleek... van de 37 ouderparen van ons schooltje hebben er 34 gebruik gemaakt van hun recht de ouderraad te kiezen. En de ouderraad is gekozen.
Nieuwe valuta ontdekt!
Naast de francs en de euros bestaan zoals je weet ook ‘ancien Francs’ of ‘balles’, waarvan er honderd in een franc gaan. Daarnaast wordt hier veel gerekend in een vierde valuta, de ‘oblaque’. Deze munteenheid is - afhankelijk van de situatie - tussen de 1,2 en 2 francs waard. Een tuinman zal bijvoorbeeld zeggen : “C’est mille cinq cents euros... à peu près un million balles.” Als je ’m dan wat wazig aankijkt, vervolgt hij: “Dix mille francs, quoi.” En met een hoopvolle blik: “Ou huit mille oblaque.” Handig om te weten als je nog wat van deze gedefiscaliseerde muntsoort hebt liggen.
Les écologistes du plomb
Tijdens het in de stromende regen inladen van een kleine 10 mud open haard-hout schiet ineens een haasje weg. Het arme beest had kennelijk al een half uur vlak bij ons in zijn leger (gîte!) zitten bibberen. Ik kijk vriend Olivier vragend aan. “Spijt dat je je geweer niet bij je hebt?” Hij schudt zijn hoofd. “Een jong vrouwtje. Die moet je laten lopen. Te klein om te eten en ze levert bovendien weer een heel nest nieuwe haasjes op. Ja, Gregor, een jager is óók een soort ‘écologiste’.” En hij kijkt schuin opzij, wachtend op mijn commentaar.
Ik zeg niks. Deze discussie is al een paar keer gevoerd. Al die mannen die zondags met een geweer op de arm door bos en veld struinen, zijn natuurbeschermers. Zo’n 10 zondagen per jaar. De rest van de tijd begraven ze alle afval (inclusief asbest) in een kuil op hun land, spuiten ze hun gewassen vol gif en halen ze opschietende struikjes weg met een agressief ontbladeringsmiddel.
Ik merk die onevenwichtige moraal ook in mijn hobby als oudehuizen-koper-opknapper-verkoper (www.bresse.nl). UPDATE: dit klopt niet meer. Bresse.nl is 'slapend' en ik doe nu Immogo. Volgens een nieuwe wet moet de verkoper een onderzoeksbureau inhuren om het hele huis te laten controleren op loodhoudende verf, die indien aangetroffen officieel verwijderd dient te worden. Tegen ‘le saturnisme’, want een kind zou een schilfer verf van een kozijn kunnen knabbelen. Dus wordt elk oud huis gecontroleerd. Terwijl buiten de ‘écologistes’ de natuur ontdoen van gevaarlijke herten en hazen, daarbij de bodem verrijkend met duizenden kilo’s milieuvriendelijk lood.
Integreren door serveren
Ik ben uit Nederland vertrokken om minder stressvol te leven. Zo kwam ik door mijn emigratie op elegante wijze van het voorzitterschap van Volleybal Vereniging Huizen af. Maar trainen en spelen ga ik hier natuurlijk wél. En hoe! Waar ik in Nederland in de 3e klasse meedraaide, mag ik hier uitkomen in de ‘Promotion Excellence Masculin’! Me dunkt (om maar eens een basketbalterm te lenen) een hele promotie. En de Hollander in mij is ook blij, want goedkoop! Ik betaal 270 francs per jaar, krijg een gratis shirtje van de club, gratis vervoer per clubbus naar de wedstrijden, plus - gratis extra erbij! - een drankje toe. Dat kan allemaal omdat de gemeente de accommodatie betaalt. Dat heeft overigens ook zijn nadelen. Zelf spelen we in Louhans, in een mooie zaal. Maar laatst moesten we uit naar Saint Aubin, waar ze in een feestzaaltje over de dansvloer een mat uitrolden, met daarop een volleybalveld geschilderd. In de hoeken was het zó donker, dat je op de tast moest serveren. Maar we wonnen en we kregen lauw bier na, dus gezellig was het wél!