Waarom gaan nederlanders naar Frankrijk?
Sinds 2001 woont Gregor Hakkenberg met vrouw en twee kinderen in de Bourgogne, en werkt hier vanuit als freelance copywriter in nederland en het nederlands.
Waarom gaan Nederlanders naar Frankrijk?
Nu ik ruim vijf jaar in Frankrijk woon en zelfs mijn kinderen geen Nederlands meer met me willen spreken, merk ik dat ik het steeds aardiger vind me bezig te houden met mijn weblog: Hollandais en France.
Daar tref ik veel vaste en incidentele Nederlandstalige bezoekers die er - vanuit Frankrijk of Nederland - afwisselend met humor, felheid, relativeringsvermogen en kennis van zaken over Frankrijk discussiëren. Hier, en op de diverse andere Frankrijksites, kun je goed kunt zien dat er veel verschillende Francofielen zijn.
Ten eerste heb je natuurlijk de echte Francofielen. Zij die de wijnatlas kunnen dromen, hun eigen adresjes hebben voor al dan niet blauwdooraderde klooster-, geiten- en ezelinnenmelkse kaasjes en precies weten welke Chateaubriand het beste weg hapt bij een Médaillon de Veau aux Truffes. Dit zijn mensen die na elke Frankrijkreis thuis komen met verhalen over obscure restaurantjes met een cuisine divine, waar ze voor luttele sous enige momenten in een dégustatif en olfactif paradijs hebben mogen vertoeven. Die op de bonnefooi terecht zijn gekomen bij een chambres d'hôte van een op sterven liggende Comtesse, die ze entrée libre gaf tot een cave vol oenologische topstukken. En die van zijn leven niet in Frankrijk zouden willen wonen, omdat hun opschepverhalen daar lang niet zo bijzonder gevonden worden dan tussen de cultuurbarbaren in Holland.
Dan zijn er de zongenieters. Ze willen maar één ding: zo rap mogelijk naar het Zuiden, elk jaar naar dezelfde camping, om daar lekker met de blote bast op het strand of voor de caravan te neer te ploffen. Ze spreken vaak geen woord Frans en dat hoeft ook niet, want de campingbaas is een landgenoot en de Franse ober in het restaurant kan het menu ook geheel in het Nederlands oplepelen. Met een akelig Frans accent, dat wel. Maar het is nou eenmaal een moeilijke taal voor die Fransen hè. Dat kun je ze niet kwalijk nemen. Ze doen in ieder geval hun best. Ook al omdat ze weten dat wij geen Duitsers zijn.
Natuurlijk is er ook nog een tussencategorie, van mensen die het gewoon leuk vinden in Frankrijk rond te toeren, hun best doen Frans te spreken en behalve van de zon ook van de cultuur en de natuur genieten. Zij kijken niet op een kathedraaltje meer of minder, en zullen ook rustig naar een hotel uitwijken als het te nat is voor een tent. Een sympathieke groep, met één belangrijk manco: je kunt er niet grappig over doen. Tot zover de vakantievierders. Dan zijn er natuurlijk de emigranten. Een van de forumbezoekers, Jørgen/Alien8, deed een poging ze onder te verdelen in categorieën. Hij kwam - vrij vertaald - op avonturiers, pensionado's en economische vluchtelingen.
Laat ik ook eens een poging doen:
Avonturiers. Ja, er zijn mensen die naar Frankrijk verhuizen simpelweg omdat het mogelijk is en omdat ze het wel eens willen proberen. Zelf behoor ik daar ook toe. Maar deze categorie is veel complexer. Je bent volgens mij niet echt een avonturier als je - zoals Jørgen en ikzelf - je werk gewoon mee kunt nemen en al een aardig mondje Frans spreekt. De inkomensbasis blijft gehandhaafd en je verhuist gewoon binnen Europa. Je had net zo goed naar Friesland kunnen gaan. Hoewel me dat bij nader inzien een heftiger uitdaging lijkt, met al die Friezen daar.
Nee, de echte avonturiers zijn volgens mij degenen die inderdaad hun baan in Nederland opzeggen, alles verkopen en in Frankrijk een nieuw bestaan proberen op te bouwen. Zelf heb ik vrienden in de Morvan die dat deden. Met indertijd een dochtertje van drie en een jongetje van een paar maanden. Dat is pas echt lef! Ze zijn gelukkig goed op hun pootjes terecht gekomen, maar het had net zo goed mis kunnen gaan. Wat de gepensioneerden betreft, dat zijn óf definitieve verhuizers die vallen onder de weinig avontuurlijke groep omdat ze een inkomen in Nederland hebben. Of vakantievierders, die dan weer te zijn onderverdelen in Francofielen, zongenieters en de tussencategorie.
Een tweede belangrijke categorie emigranten lijkt mij die van de vluchtelingen. Jørgen noemt in zijn stukje het voorbeeld van mensen die in Nederland geen bestaan meer op konden bouwen en die daarom vertrokken zijn, vooral veel boeren die hier het melkquota willen herontdekken. Maar ik denk dat er een veel grotere groep is die naar Frankrijk trokken omdat ze gek van Nederland werden. Die kozen dus niet vóór Frankrijk, maar tegen Nederland.
Het zijn mensen die 'Nederland met al zijn regeltjes', 'de onveiligheid' en 'al die allochtonen' zat zijn. Die komen in Frankrijk dus van een koude kermis thuis, want ook hier is het een enorme papierwinkel, en ook hier wordt wel eens een leraar in elkaar geslagen of zelfs vermoord door leerlingen. Bovendien komen ook hier steeds meer buitenlanders die weigeren te integreren. Deze allochtonen blijven dikwijls bij elkaar hokken en halsstarrig hun eigen taal spreken. Ook halen ze jaarlijks tientallen familieleden en landgenoten naar Frankrijk. Die dan natuurlijk zo veel mogelijk spullen uit het thuisland mee moeten nemen, omdat deze slecht ingeburgerde allochtonen geen afstand kunnen nemen van hun uitheemse etenswaren, zoals drop en pindakaas.
« vorige | top | volgende »