Trotse bezitter

Mijn verhaal....
Enkele jaren geleden besloten mijn partner en ik om een oude vervallen boerderij, geen aansluiting op de riolering, geen water en wel electra, te kopen in de prachtige Haute Marne, in een lief klein dorp.
Om u alvast een indruk te geven, wij zijn/waren beiden ambtenaar, hij een type die langdurig kan wikken en wegen voordat er een besluit valt, met erg goede ideeen en twee linkerhanden; zij -ik dus- iets daadkrachtiger in de besluitvorming, ook wel met goede ideeen en als de dood voor muizen en spinnen.
Aangezien de eerste keer dat ik de boerderij binnenging muizen zag wegspringen, was dat meteen de laatste keer.

De ideeen en het plannen maken hebben een paar jaar (een paar =2) geduurd, toen het besluit viel om de boerderij toch maar te verkopen... wat wel jammer was, want we hadden een heerlijke periode in de caravan die op het land bij de boerderij stond en zolang deze onbewoonbaar was.
De verkoop van de boerderij verliep wonder boven wonder zeer voorspoedig, want binnen 2 maanden was de -vroeger- onverklaarbaar bewoonde boerderij verkocht! Intussen was de zoektocht begonnen naar een ander huis. Internet is daarvoor prachtig medium. Na diverse huizen bekeken te hebben zijn we gestuit op een huis, opnieuw in de Haute Marne in een iets groter lief dorp en aan een doorgaande weg. De aankoop verliep volgens de regels, geen problemen niets, nada, rien. Het huis ligt dus midden in het dorp, is buiten wat achterstallig onderhoud vwb schilderen en behangen, goed bewoonbaar en heeft aan de achterzijde een groot zonnig terras met een fantastisch mooi uitzicht. Tesamen met een Belgisch echtpaar zijn we de enige allochtonen in het dorp, dat geeft alvast een saamhorigheidsgevoel ook omdat we het goed met elkaar kunnen vinden.

Maar toen.. mijn partner werd erg ziek en had hij nog een laatste wens namelijk, om nog eens naar het huis in Frankrijk gaan. Dat hebben we ook gedaan, dat is een heel bijzondere vakantie geworden, kort daarna overleed hij en zo is het gekomen dat ik als alleenstaande vrouw een huis in Frankrijk bezit. En toch, zowel voor de Fransen als Nederlanders schijnt het wat ongewoon te zijn om een vrouw tegen te komen die een huis in Frankrijk heeft, ik vraag me af waarom eigenlijk?
Ik ben nu wel de trotse en gelukkige bezitter van een huis in Frankrijk, er moet toch wel wat opgeknapt worden, het huis is redelijk comfortabel, maar ik wil het graag naar eigentijdse smaak inrichten. Daarom ben ik begonnen om mijn netwerk in Frankrijk op te bouwen, want ik heb daarbij wel hulp nodig.

De Fransen zijn galant t.o.v. een vrouw en over het algemeen best bereid om te helpen met klussen, daarvoor spreken ze af en komen langs, maar noemen het jaar er niet bij. Het heeft absoluut geen zin om boos te worden omdat je uren hebt zitten wachten, omdat ze het anderzijds ook weer prettig vinden dat je klussen aan hen wilt uitbesteden, want ze hebben verhalen gehoord van Nederlanders die een huis kochten en alle bouwmaterialen meenamen en alles zelf deden enz. enz., maar goed, het is een kwestie van wennen en accepteren of andere creatieve wegen zoeken.

Er vinden ook erg leuke gebeurtenissen plaats: zodra de koopovereenkomst getekend was, nam de notaris ons mee (in de stromende regen, ik kreeg zijn paraplu en hij kreeg een stortbui over zich heen) naar het plaatselijke cafe/restaurant om de overeenkomst uitgebreid te vieren. Ik heb dit in Nederland nog niet ervaren. Daarna kwam de burgemeester langs om ons te verwelkomen en te feliciteren met de aankoop. Vervolgens werden we uitgenodigd voor een bezichting naar bezienswaardigheden in de directe omgeving (opnieuw, het jaar heeft hij er niet bij gezegd) maar het was een aardig gebaar, toch?
Annecdotes: als je toevallig voor de deur van je thuis-2 staat en er komen Nederlandse toeristen langs die je in hun beste Frans vragen waar het plaatselijke cafe/restaurant is, kan ik een glimlach bijna nooit onderdrukken, waardoor zij zich (in het Nederlands) afvragen of ik het wel goed begrepen heb. Om hen niet verder in een ongemakkelijke situatie te brengen antwoord ik hen in het Nederlands, meestal valt er even een stilte en ontstaat er natuurlijk hilariteit, heerlijk is dat, een leuk gesprek is het vervolg en soms zelfs een invitatie.

Mijn inburgering in het dorp verloopt voorspoedig en als volgt: het Belgische echtpaar en ik zijn van harte uitgenodigd om de 14e juli mee te vieren, we worden dan officieel verwelkomt als inwoners van het dorp, ondanks het feit dat ik vanwege mijn werk nog steeds in Amsterdam -thuis-1- woon.
Om toch een beetje te wennen heb ik in het 'La Gravirot' een karaoke-avond bijgewoond, heel gezellig was dat. Enkele mannen uit het dorp hielden een plaatsje naast zich vrij in de hoop dat ik naast hen zou komen zitten; zij waren zeer teleurgesteld, omdat ik dat niet deed en zetten hun teleurstelling gelijk om in drank, dat was gemakkelijk te realiseren, want de avond was georganiseerd tegen een bepaalde toegangsprijs, inclusief eten en drinken; teleurstellingen zijn dan een goed excuus hoeven niet duur te zijn.
Ik besloot naast een mannelijke dorpsgenoot te gaan zitten -strategisch aan het einde/begin van de lange tafel- en die meteen de schrik van z'n leven kreeg, het wederzijds voorstellen ging nog net goed: al blozend en stotterend noemde hij zijn naam, pas toen de avond in gezelligheid en drank gevorderd was en ik foto's ging maken, kwam hij een beetje los en was vervolgens niet meer te stuiten.
Ik weet trouwens nog steeds zijn naam niet, maar dat zal wel aan mij liggen.

Hoort bij het inburgeren ook, dat je de buurman vraagt om een grote spin die strategisch opgesteld op de trap staat/lag, weg te halen? Ik denk het wel, dat verhaal doet natuurlijk de ronde, want ineens heeft iedereen het over spinnen....en kijkt me dan besmuikt lachend aan, ja ja.
Om even uit te vinden of ik soms ook bang ben voor slangen, (wat later een hazelworm bleek te zijn, maar goed een kniesoor die daar op let) wordt het gesprek subtiel die richting opgeleid, nee voor slangen en hagedissen en hazelwormen ben ik dus absoluut niet bang.

Inmiddels zijn er al diverse kleine klusjes voor mij gedaan en wordt ik benaderd voor een praatje, en deel ik mijn voorliefde voor haring en jenever met de karaoke-collega's, zij op hun beurt delen het eten van pens met mij, maar daar ben ik wat minder enthousiast over.
Het gaat goed met deze alleenstaande, maar trotse bezitter van een huis in Frankrijk.....................................

Marie Louise