Tijdens de huizenjacht

Tussen 2 november en Sinterklaas waren we in de Atlantische Loirestreek. We hebben onze tijd daar goed benut. Wel 25 potentiële huizen bezocht en heel wat kilometers gereden.

We zijn verrast door de enorme keuze die er is om een leuk huis te vinden, waar we een chambres d'hôtes met 5 mooie ruime slaapkamers in kunnen maken, met elk een eigen badkamer. We hadden ook meteen wat entertainment, want in tegenstelling tot Nederland laten de eigenaren, ook wanneer het huis te koop staat via een makelaar, vaak zelf het huis zien.

Tijdens de rondleiding
Zo was er een man van dik in de tachtig die ons in de tuin stiekem bekende dat zijn vrouw wilde verhuizen, maar hij eigenlijk helemaal niet. Het werd ons toen meteen duidelijk waarom de makelaar had gewaarschuwd dat er over de prijs niet te onderhandelen viel…… Op internet vonden we een aardig huis uit 1850 met een bijgebouw van 120m2. Eenmaal gearriveerd bleek deze dependance een bijna ingestort houten krot rijp voor de openhaard. De trotse eigenaar (een oud baasje die zichtbaar had genoten van zijn glaasjes rode wijn tijdens de lunch) gaf ons er echter een uitvoerige rondleiding. Ook aan familievetes ontkwamen we niet. Op een keer kwam er tijdens een rondleiding een vrouw binnen rennen die maar bleef roepen “het huis is niet te koop, het huis is niet te koop”. Wat bleek; het huis was van haar overleden ouders. Ze wilde het aan haar zoon verkopen, maar haar broer had een makelaar ingeschakeld. Hij zou natuurlijk lang niet zo veel overhouden aan een “vriendenprijsje” voor zijn neefje.

Verhalen over franse makelaars
Door de jaren heen hadden wij al heel wat minder positieve verhalen over franse makelaars gehoord en gelezen. Twee weken en 8 makelaars verder concluderen we dat die verhalen waarschijnlijk altijd maar erg overdreven geweest waren, want wij hadden niets aan te merken; allemaal erg voorkomende mensen. Maar ja, dàt hadden we natuurlijk niet moeten zeggen, want vervolgens ging het snel bergafwaarts. De erop volgende makelaars bleken niet allemaal even ijverig. Een paar keer belde men de eigenaar pas, wanneer we gearriveerd waren en bleek deze niet thuis te zijn. Dat terwijl wijzelf de afspraak een week van te voren al maakten. We hadden dan dus soms behoorlijk wat kilometers voor niets gereden. Ook zei een kantoor dat de snelweg “minstens 50 meter” verderop was. In de praktijk bleek dat eerder 50 cm. Toen we op een kantoor in een map een leuk huis zagen wilde de makelaar ons overduidelijk het huis niet laten zien “le village n'est pas interessant”. Het werd ons al snel duidelijk dat het huis in het rayon van zijn naaste collega zat en hijzelf er dus niets aan kon verdienen…. Wij zijn toen zelf maar naar het dorp gereden en hebben de postbode gevraagd waar het huis was. Helaas beantwoordden meerdere huizen aan de beschrijving, dus lukte het ons helaas niet, ondanks verwoede pogingen, om het huis te lokaliseren.

Le system
In Nederland hebben we onze huizen altijd gevonden in een locale krant of op internet. We bekeken het huis dan in het weekend en maakten vervolgens een afspraak om het in de week erop ook binnen te kunnen bekijken. De ondoorzichtigheid van de franse onroerend goed beschrijvingen met “5 minuten van plaats X” of “10 km van plaats Y” maakt het natuurlijk onmogelijk om zelf eerst wat marktonderzoek te doen. Men is soms zeer angstig dat een collega-makelaar het huis ook vindt en mogelijkerwijs verkoopt, vandaar de zeer summiere beschrijvingen en weinig foto's. De angst is overigens niet ongegrond. Een nogal “agressief” verkopend type zei ons, dat indien we een leuk huis te koop zagen, we dan niet naar de makelaar moesten gaan, maar naar hem. Hij zou dan de eigenaar benaderen en het voor ons verkopen voor een lager courtage percentage…….We kwamen er al snel achter dat alleen huizen die echt met geen mogelijkheid aan de straatstenen kwijt te raken zijn voorzien zijn van één of meerdere makelaars borden. In ons geval zaten er maar op 2 van de 25 huizen a vendre borden. De rest hadden we dus nooit zonder tussenkomst van de makelaars gevonden. Sommige makelaars vroegen een kopie van een identiteitsbewijs bij het tekenen van de bon de visite, anderen zetten zelfs hun courtage bedrag op deze bon en weer bij anderen hoefden we niet eens eenbon de visite te tekenen.

Voordelen
Het franse systeem dat huizen soms bij meerdere makelaars te koop staan bleek voordelen te hebben ten aanzien van de achtergrondinformatie. Een makelaar vertegenwoordigd tenslotte de verkopende partij. We vroegen steeds hoe lang men een bepaald huis al in de verkoop had. Soms nog niet zo lang, maar wanneer we het weer bij een andere makelaar te koop zagen staan bleek het vaak al weer veel langer te koop te staan bij dit kantoor en hoorden we waarom anderen van de koop hadden afgezien. Soms reden we met een makelaar langs een huis dat we bezocht hadden en informeerden. Zo bleek bijvoorbeeld op een keer dat de makelaar in kwestie het zo lang in de verkoop had gehad dat hij het zelfs weer uit zijn portefeuille had gehaald. Zo hoor je dan weer eens wat. We kregen de indruk dat een eigenaar met een paar makelaars begint en naar mate de verkoop niet zo vlot gaat als verwacht komt er steeds weer een (verderop gelegen) makelaar bij. We zagen een huis dat in onze top 3 staat bij een andere makelaar voor 20.000 euro goedkoper te koop staan. Dat zou dan mogelijkerwijs onze uitgangsprijs zijn bij de onderhandelingen en niet de prijs van de makelaar met wie we het huis bezocht hebben. Kortom het franse systeem heeft voor- en nadelen ten opzichte van het Nederlandse systeem.

Rode konen
Doordat je voornamelijk in bewoonde huizen komt kijken, kom je onbedoeld ook iemands leven binnen. Zo was er een al wat oudere dame die helemaal ondersteboven was en haar gedachten niet bij de rondleiding had. Op de markt had ze namelijk een cheque van 10 euro uitgeschreven, maar er ze had net op haar afschrift gezien dat er 610 euro van haar rekening gehaald was. Er waren ook huizen in de verkoop als gevolg van een echtscheiding en waar overduidelijk de boedelscheiding al had plaatsgevonden of mensen die vreselijk omhoog zaten met hun huis en het absoluut ogenblikkelijk moesten verkopen. Je voelt je dan niet prettig wanneer men je met vreselijk rode konen aankijkt en dat je toch echt moet zeggen (zij het heel vriendelijk) dat het huis niet bepaald aan je wensen voldoet. We werden er wel wijzer door. Alleen na het zien van een foto en het beantwoorden van een vragenlijstje van onze meest belangrijke eisen wilden we voortaan nog huizen bekijken.

Wordt vervolgd
We hebben ons oog laten vallen op een huis uit ca. 1900. We willen er met een aannemer doorheen gaan om te zien of alle verbouwingen die we in ons hoofd hebben inderdaad kunnen. De muren zijn allemaal minstens 40 cm dik, maar zijn ze ook in goede staat? Er zit bovendien een stenen broodoven van 2x3m(!) tussen een potentiële badkamer en slaapkamer en een wateraansluiting. Vallen de te verwachten kosten mee, dan gaan we een bod uitbrengen. Wordt vervolgd dus.

Martine Hoogschagen
https://aupassagedugois.fr
Vendee (85)

Trefwoorden: Euro, Franse, Le, Loirestreek, Nederlandse, Tijdens de huizenjacht, Village, chambres, d'hôtes, huis, huizen, huizenjacht, in, kosten, krot, makelaar, makelaars, onroerend, systeem, verhuizen, voordelen, wijn, à

« vorige | volgende »