Silence, s’il vous plaît!

De zomervakantie is twee weken oud. De werkstress is inmiddels verdwenen, de onrust uit het lijf gefietst en gewandeld en mijn vrouw en ik zijn aardig gewend aan het Franse levensritme op het platte land.

Hoewel de zon ons soms een beetje in de steek laat, kunnen we toch bijna iedere dag buiten op ons terrasje ontbijten Dit jaar is het een speciaal jaar, een speciale zomervakantie in Frankrijk.
Ons vakantiehuis is begin augustus het ontmoetingspunt voor een aantal vrienden en familieleden van mij. Op 2 augustus 2016 bereik ik de toch wel respectabele leeftijd van zestig jaar en mijn vrouw vindt dat dit heugelijke feit maar eens goed gevierd moet worden. Dus wie zin en tijd heeft om voor een paar dagen naar Noord-Frankrijk af te reizen, is van harte welkom. In ons huis hebben we naast ons eigen knusse slaapkamer nog ruimte voor vier andere slapers en de rest van de gasten was welkom met tent, caravan of camper, inclusief gebruik van elektriciteit, toilet en badkamer.

Het zijn een paar prachtige dagen met fijne vrienden en lieve familieleden om mij heen, lekker eten en genoeg flessen rode wijn en rosé om regelmatig de glasbak te moeten bezoeken. De dorpsbewoners kennen me inmiddels van gezicht en het geluid van rinkelend glas.
Na al dat bezoek en gezorg is het toch ook weer fijn om de vakantie voort te zetten met de vrouw alleen en de rust te ervaren van de Franse campagne. Rust, dat is wat we zoeken!
Maar er zijn van die vakantiedagen dat het met die rust ver te zoeken is. Het begint eigenlijk al in de nacht, bij het slapen met openstaande ramen. Augustus is de hooi/oogstmaand en dan worden alle Franse boeren onrustig. Ze zijn de hele dag en vaak ook ‘s nachts bezig om het hooi van het land binnen te halen. De ganse nacht door hoor je in de verte de gigantische combines het graan binnenhalen. Weer andere landbouwwerktuigen verwerken het hooi tot vierkante of rechthoekige balen of spugen de bollen hooi uit in gekleurd plastic. Sommige boeren maken fraai gestapelde hooimuren.

Tegen de ochtend val ik dan eindelijk in slaap om vervolgens gewekt te worden door een van de vele hanen in ons dorp. De dag is begonnen. Een eenvoudig ontbijtje op het terras wordt al snel verstoord door een stationair draaiende vrachtauto van de buurman, de aannemer. Niets aan de hand, ook hij moet leven en werken, voor hem is het in ieder geval geen vakantie.
De ontbijtspullen inmiddels opgeruimd in de vaatwasmachine en tijd om even rustig een paar hoofdstukken uit mijn boek te lezen. Na het openslaan van het boek razen plotseling twee Franse gevechtshelikopters laag over ons terrein heen en blijven even verderop boven de heuvels enkele minuten in de lucht hangen. Waarschijnlijk opzoek naar weedplantages?
Het geluid van de twee oorlogswespen verstomt langzaam en ik ga verder in mijn boek. In de verte, op de beboste heuvels starten enkele locals de motorzagen en zagen alles om wat los en vast zit op hun gepachte stukjes bos. Zagen, kloven en op oude, gammele tractoren wordt het hout afgevoerd. De gammele vehikels denderen regelmatig door het dorp. Brandstof voor de komende winter, hout is goud! De zon schijnt nu volop en ik zet de tuinstoel in de relaxstand. Benen omhoog, gezicht in de zon…De buurvrouw besluit om haar nieuw aangeschafte motorgrasmachine vandaag maar eens uit te proberen. Het starten gaat moeizaam en gepaard met de bekende Franse vloeken, maar als het apparaat het eenmaal doet, is de buurvrouw niet meer te stoppen. Volgens mij hoeft ze de eerste paar maanden niet meer te maaien!

Als de buurvrouw is uitgemaaid en de grasmachine afkoelt in haar garage, is daar dan eindelijk die langgekoesterde stilte. Maar het is een stilte van korte duur. De eigenaar van de boomgaard, waar in wij wonen, heeft besloten om juist vandaag het gras onder de mirabellenbomen te kortwieken. Samen met een maatje en twee stevige bosmaaiers gaat hij de strijd aan met het opkomende gras onder de bomen met als doel de vallende mirabellen makkelijk te kunnen plukken en te rapen. Het zijn zeer zuinig afgestelde bosmaaiers, want ze gaan wel erg lang door! Is het stille Franse landleven een illusie of tref ik het vandaag even niet? Een paar maanden terug ontvingen alle dorpsbewoners per post een schrijven van de burgemeester met het verzoek om de middagrust in acht te nemen tussen 12.00 en 14.00 uur. Als goed opgevoede man en als gast in dit land houd ik me altijd aan dit verzoek, maar om nu echt te integreren met de Franse boeren besluit ik eenmalig om mij van dit verzoek niets aan te trekken, gelijk een echte Fransman. En om 12.30 uur precies, wanneer de dorpsbewoners genieten van een welverdiende lunch, pak ik mijn motorgrasmachine van Gardena uit de garage, standje vier en maai mijn gazonnetje zo langzaam mogelijk. Erg hè!

Jan de Ruyter, Rotterdam

Trefwoorden: Frankrijk, Franse, Meer, Rustig, Silence, bos, camper, caravan, elektriciteit, eten, genieten, gras, huis, in, integreren, plastic, reizen, ruimte, rust, s’il vous plaît!, tent, vakantie, vakantiehuis, werken, wijn, winter, wonen

« vorige | volgende »