Route barré

Het stond aangekondigd: de weg zou van maandag tot en met vrijdag (inclus) afgesloten worden.
Dat was 200 meter van ons huis vandaan, vlak voor een kruising. Die richting konden we dus niet meer uit. Op het platteland van Frankrijk betekent dat je voor bepaalde plekken flink moet omrijden.

Maandagochtend concludeerden we dat de Route inderdaad barré was. We stapten de auto in om wat boodschappen te doen. Dat was gelukkig de andere kant op. Zo'n 1500 meter verder, vlak na een bocht zagen we ineens diverse trucs en graafmachines staan. Een vrouw naast haar auto er vlakbij, heftig gebarend naar ons, zoiets als van wegblijven.
Vervolgens ging zij enorm tekeer tegen de wegwerkers.
Wat begrijpelijk is, daar de enige weg om weg te komen nu eveneens gebarricadeerd is. Het asfalt was van de weg geschraapt, dus even ertussen door glippen kon niet.
Kort samengevat: de bewoners van de zeven huizen (inclusief ons huisje), die tussen de twee barricades liggen hebben gewoon pech gehad.

De wegwerker wees erop dat er toch nog een alternatief is: de weg door het bos halverwege.
Tja, daar ga je voor je plezier echt niet rijden. We hebben het toch maar geriskeerd. Met een gemiddelde snelheid van 10-15 km per uur probeerden we uit alle macht alle gaten te ontwijken.
Ik weet nu hoe een geklutst ei zich voelt (maar ik blijf toch af en toe een omelet bakken).
Op de terugweg nog een keer. Gelukkig waren de jongens eind van de dag zodanig gevorderd, dat je weer de weg kon berijden.

Wat ons verbaast: Route barré is kennelijk niet voor elke Fransman een gebarricadeerde weg.
Een grote hoeveelheid mensen kwamen in hun auto aangescheurd en kwamen tegenover ons huis de bocht uit, waarna ze constateren, dat de weg toch echt afgesloten was.
Interessant is te zien hoe elke Fransman anders met de situatie omgaat. De één komt de bocht uit, ziet de barricade, remt krachtig, rijdt achteruit onze oprit op, keert en scheurt weer weg. De ander rijdt in snel tempo door tot vlak voor de barricade, hopend dat die zichzelf zou oplossen.
Vervolgens keren ze moeizaam hun auto en rijden snel weer terug.
Je kunt de ruiten bol zien staan van de opmerkingen, die de bestuurders in hun auto maken. Voor de gevoelige lezer zal ik niet vertellen, wat ik meende te horen.
De hele week lang bleven ze komen, remmen en keren: de auto's, motoren, brommers en fietsen.
Ik kreeg de indruk dat sommigen het elke dag weer probeerden.

Tja, en dan is het vrijdag. Het is de hele dag verdacht stil bij de barricade. Geen wegwerker te zien.
Dat bleef zo tot 's avonds laat. En ook zaterdag en zondag bleef de barrière staan.
In Frankrijk kan dat gewoon. Ook dat de wegwerkers vergeten het bord aan te passen (de datum opschuiven).
Het gevloek en getier werd er alleen maar heftiger op.
Maandagochtend was het een drukte van jewelste, veel graafmachines, opleggers, trucs en andere wagens. Hoop kabaal.
En ja hoor, eind van de middag reden de laatste wagens weg de borden Route barré met zich meenemend.

Paul Fransen
Port d’Atelier
augustus 2014