Reisgidsen

‘Wil je rode of witte wijn?’
Ze kijkt op van haar boek, een dikke reisgids over de Côte d’Azur.
‘Huh?’
‘Zeg eens, wat wil je. Rood of wit?’
‘Kweenie, euhhh….’
‘Jaaaaaah….?’ zegt hij treiterig.
‘Euhhh, nou…..”
‘Daar hebben we onze eeuwige twijfelaar weer. Neem nou gewoon eens een beslissing. Leef gevaarlijk. Doe iets. Maak eens een keus, gewoon zonder nadenken. Rood of wit?’
‘Euhhh…’
Ze denk na over wat hij zegt. Leef gevaarlijk, maak eens een keuze. Ze laat haar ogen dwalen over de prachtige zonnige foto’s van Promenade des Anglais. Ze zou nu moeten opstaan, gewoon de deur uit lopen en naar Nice vliegen om de stad te beleven in plaats van te belezen. Maar ze doet niks. Zoals meestal.
Kijk hem nou staan, een wijnfles in elke hand, een verongelijkt smoel.
‘Jaaaaaah….?’ herhaalt hij.
Hij beseft niet hoe onbenullig die flessen zijn en hoe afstotelijk de blik die hij erbij trekt.
‘Schenk maar wat in, het maakt niet uit.’
‘De “maakt niet uit” is op. Wat wil je dan, rood en wit?’ Hij trekt er een irritant scheef lachje bij; het zogenaamde grapje heeft hij al honderd keer gebruikt.
‘Uhhhh..’

‘Weet je wat, je zoekt het maar uit. Hier heb je twee flessen.’
Hij zet beide flessen met een klap op het tafeltje en gaat boos op de bank zitten.
Waar is nou die passie van vroeger? Ze kijkt naar hem, onderuit gezakt op de bank, met een afgewend hoofd. Ze ruikt zijn geur, maar zijn typische luchtje van een stoer mannenlijf met een vleugje aftershave, vroeger zo aantrekkelijk en vertrouwd, staat haar nu tegen.
Uit deze relatie zullen niet meer ongeplande kinderen voortkomen, verwekt in een waas van blijmoedige onbezorgdheid. Kijk hem nou zitten mokken op zijn bank. Straks moet ze het weer goed maken, zodat ze vanavond weer normaal samen in bed kunnen liggen. Of het niet goed maken, zodat ieder aan zijn kant van het bed gaat liggen, zoveel mogelijk op de rand, de ruggen boos naar elkaar. Alweer een beslissing die ze moet nemen. Misschien moet ze hem voorstellen om gewoon de boel de boel te laten, de kinderen bij haar ouders en samen een lang weekend naar Nice. Een weekend van zon en plezier, van kunst en cuisine, van liefde en…Maar nee, kijk hem nou zitten, die lamme zoutzak.
Wil ze passie of rust? Onverenigbare wensen.
Passie of rust?

‘Nou moet jij eens goed naar mij luisteren.’
Ze springt op en zwaai met een opgeheven wijsvinger voor zijn neus.
‘Ik laat me zo niet behandelen, zeg! Wat een stupide reden om boos te worden. Wat interesseert mij die wijn nou, doe effe normaal. Ga jij maar lekker weer een avondje zitten mokken. Ik hoef dat niet weer mee te maken.’
Zal de keuze tussen rode of witte wijn een klein beslissinkje blijven of grote gevolgen krijgen?
Boos beent ze de kamer uit, naar de deur. Of naar de uitgang?

Het gewicht van de reisboeken drukt zwaar op de wieltjes van de koffer. Reisgidsen van Nice en Cannes en veel meer plaatsen aan de kust vullen elk overgebleven plekje tussen de weinige kleren en toiletspullen. Tussen de verstandige beige driekwart broek en het onverstandige korte rokje van kreukstof ligt een aantekenboekje geklemd, met voor elke dag van de komende week een programma. Tot in detail uitgeschreven. Aan het handvat van de koffer bungelt een kaartje met een adres van een hotel aan de Place Garibaldi.
Ze laat het adreskaartje aan een voorbijganger zien en heft haar beide handen vragend in de lucht. Een zwaar behaarde arm wijst haar een richting. De koffer rolt achter haar aan, snuffelend naar de geuren van Nice.

De koffer ligt open op het bed in kamer 22. Odile’s oog valt er onmiddellijk op als ze met haar loper de deur opent. Ze zet haar schoonmaakkar buiten in de gang voor de deur en sluit die af. Er staat een fles met water van het merk “Spa” op het tafeltje, goedkope plastic teenslippers bij het bed en een plastic C&A-tas naast de koffer. Een Hollandse vermoedt Odile. Geen spoor van een bijbehorende Hollander. Waren de slippers eleganter geweest dan had het een Belgische kunnen zijn. Duitsers hebben hun eigen water…Ongegeneerd roert Odile met haar hand door de inhoud van de koffer. Goedkope shampoo en dagcrème. Functionele kleding voor lange wandelingen door de stad. Een stapeltje T-shirts en een enkel bloesje. Slechts één ervan, in lichtgeel, doet een poging tot vrouwelijkheid. Odile trekt één wenkbrauw omhoog als ze het kreukelige rokje vindt. Het enige rokje in de hele koffer en dan van zoŽn reisonvriendelijke stof. Dom.
De onderkleding is bizar van vorm, grof van stof en onbestemd van kleur, zoals bij zoveel vrouwen uit Noord Europa. Wat een reisgidsen heeft deze vrouw met zich meegezeuld! Ze bladert snel door een paar van de gidsen, vooral afbeeldingen van alle bekende toeristische plekken in haar stad.

Tussen de gidsen vindt ze een dun fotoboekje met een stuk of tien foto’s. Odile gaat op de rand van het bed zitten, naast de koffer en bekijkt ze één voor één. Er is een plaatje bij van een roodbakstenen huis met een klein aangeharkt tuintje ervoor. Een man en een vrouw staan naast de voordeur, stijf naast elkaar. Ook een foto van drie forse vrouwen in stoere broeken die zelfbewust in de camera kijken. Odile merkt gelijke trekken op in de brede gezichten, de dikke blonde haren in uitbundige kapsels. Zussen waarschijnlijk. Een man met zachte handen die een kind een bal toewerpt. Alles is grijs aan die foto, de bal, de kleding van de man, de lucht, de achtergrond. Alleen de witte haren van het kind op de voorgrond steken af. Dezelfde man, maar dan nog een stuk jonger, en een van de zussen, samen op de fiets. Hij kijkt verliefd achterom, zij houdt zich stevig vast aan zijn middel. Twee babyfoto’s, van twee verschillende baby’s, allebei rond één jaar, schat Odile. Dezelfde foto’s als die je overal ziet van baby’s. Alleen hebben deze twee weer van dat bijna onnatuurlijke blonde haar, wit zelfs. Een klein gezin, man, vrouw en twee zoontjes zitten voor de televisie. Elk met een bord op schoot met iets groens. Een van de zoontjes lacht schalks naar de camera en houdt een stuk lichtbruine worst aan een vork geprikt omhoog. Ooit had ze een Hollandse zomerliefde die had voorgedaan, met brede armgebaren, hoe Hollanders al hun eten door elkaar prakken. Ze had vreselijk moeten lachen. Ze gruwt van de groene smurrie en staat op van het bed. Stel je voor dat ze voor Jean-Jacques de salade niçoise, de haricots verts en de confit de canard door elkaar zou roeren en zo zou opdienen….Odile legt het fotoboekje terug tussen de kleren.

De volgende ochtend ligt de koffer nog op dezelfde plaats op het bed waar Odile hem had teruggezet nadat ze het bed had opgemaakt. Het bed is onbeslapen. Op een stoel liggen, haastig weggeworpen, een spijkerbroek en een wit T-shirt. Snel werken haar vingers door de inhoud van de koffer. Het kreukelige rokje ontbreekt en waarschijnlijk ook het korte gele bloesje. Dat weet ze niet zeker. In de badkamer treft ze gebruikt ondergoed aan, slordig op de vloer. Daarnaast een plastic zak van een lingeriezaak in een van de straatjes achter de Rue Cassini. Ze kent hem wel, ze verkopen daar best goed spul, maar het is lang niet de beste lingeriezaak in de stad. De plastic zak is leeg. Er hangt een zweem van parfum in de badkamer.

De daaropvolgende ochtend staan het bed en daarop de koffer er onaangeroerd bij. De eigenaresse is niet meer ten tonele verschenen. Haar reisgidsen bestemmingloos in haar koffer, slechts vluchtig bekeken door een kamermeisje. De inhoud van de koffer is het bewijs van een heel ander vakantieplan, maar de werkelijkheid van Nice lijkt bezit te hebben genomen van de Hollandse reizigster. Met een glimlach sluit Odile de deur van kamer 22 achter zich.

Trefwoorden: Cannes, Côte, Frankrijk, Hollander, Kinderen, Meer, Nice, Open, Reisgidsen, Rood, Wit, bank, d’Azur, eten, hotel, huis, in, kunst, plastic, rust, stad, straatjes, water, werken, wijn

« vorige | volgende »