Les petits bonhommes
Soms zijn er van die momenten dat je twijfelt over je keuze in Frankrijk te gaan wonen. Vanavond had ik een lang gesprek met mijn vrouw over dit onderwerp. We overwogen zelfs maar weer te verkassen. Misschien niet Frankrijk uit, maar in ieder geval wat meer naar de bewoonde wereld. Een echte aanleiding was er niet. Behalve dan dat de mentaliteit van de plattelandsbevolking - hoe sympathiek ook - wel erg, wat zal ik zeggen, 'klein' is.
Twee voorbeelden: Ik vroeg de tuinman gisteren of hij bij het verplaatsen van een paar grote stenen rond de vijver wellicht kon samenwerken met de terassier, die toch moest komen met een graafmachine om wat drainage- geulen te graven. Dat kon dan mooi in één moeite door. De tuinman reageerde terughoudend. Hij wilde toch liever zelf een minipelle (graafmachientje) huren om dat werk te doen. Ik legde uit dat dat zonde van het geld was. Het grondverzetbedrijf zou sowieso komen met zo'n ding, dus waarom een andere huren? Hij kon dan wat mij betreft de werkzaamheden aansturen. Hij wierp tegen dat hij niet afhankelijk wilde zijn van een andere leverancier en weigerde kortom met de terrassier samen te werken.
Vandaag kwam de tuinman weer langs, gras maaien. Toen hij klaar was, sprak ik hem aan en zei ik dat ik besloten had het grondverzetbedrijf dan maar het totale werk te laten doen. Ik kon ze zelf immers ook wel uitleggen waar ik de stenen platen geplaatst wilde hebben. Tuinmanlief reageerde hoogst teleurgesteld. Hij keek nors en zei: "Comme tu veux.", draaide zich om en liep weg. Ik vroeg hem of hij het er niet mee eens was. Maar hij antwoorde niet en brak het gesprek af door domweg de lawaaierige grasmaaier te starten. Nou moet je weten dat we tot dat moment een tamelijk amicale verhouding hadden. We zijn uit hetzelfde jaar (1959) en tutoyeren mekaar. Nu zat hij daar op zijn grasmaaier te mokken omdat hij zijn zin niet had gekregen en ik de klus dus aan een ander zou gunnen. Ik was 'dismissed' en ging dus maar naar binnen.
Tegelijk heb ik een probleem met een leverancier die een satellietschotel heeft geplaatst bij Engelse kennissen met een gîte. Ik heb dat geregeld. De opdracht was dat deze mensen BBC willen ontvangen, ook voor hun Engelse gasten. Maar dat werkt dus niet omdat de schotel te klein is. Nu ben ik al maanden bezig om die satellietman zo ver te krijgen om die schotel te vervangen door een groter exemplaar. Maar hij reageert gewoon niet op mijn pogingen tot contact. Inmiddels heb ik zelfs een aangetekende brief gestuurd (geen reactie) en ben ik nu de consumentenbond aan het inschakelen om hem wakker te schudden.
Het lijkt er op dat die mannetjes met een eigen zaak er niet tegen kunnen als je ze op de kwaliteit van hun werk aanspreekt. Ze zijn immers 'le patron' en jij hoeft hen heus niet uit te leggen hoe ze hun werk moeten uitvoeren. Je bent immers geen jardinier of 'satellitier'. Sterker, je bent niet eens een Fransman! Kortom, we zijn het een beetje zat, dat gezeik met die minkukels met hun minieme denkraam. Leuk als je hier met vakantie bent, maar insupportable voor wie hier permanent woont. Moeten wij onze kinderen groot brengen in een omgeving waar de gemiddelde inwoner het ambitieniveau van een hangbuikzwijn heeft? Aan de andere kant... wat is het alternatief? De schooltjes zijn hier klein en er is geen 'grote stad-problematiek'. De lucht is schoon en we zijn net lekker ingeburgerd. Lastig. Want hoewel onze beste vrienden Fransen zijn, zijn we ook erg blij met bezoek van 'moderne Nederlanders' (of zoals vorige week Oostenrijkers!) met wie je over iets anders dan de maisoogst kunt praten.
We kijken het nog even aan.
« vorige | top | volgende »