L’histoire de la mamie

L’histoire de la mamie - in haar laatste levensfase.
( Een impressie over vrouwen en ouderenzorg op onze locatie in Frankrijk. )

In de geschiedenis van de ‘native Americans’ wordt een vrouw pas volwassen wanneer ze de leeftijd van 52 jaar bereikt. Wanneer vrouwen en de natuur als een afspiegeling van elkaar worden gezien , krijgen vrouwen een eerbare en respectvolle plaats toegewezen als stamoudsten of wijze vrouw
De meeste vrouwen op leeftijd … kunnen zich verheugen op een flink stuk 'derde leven' van goede kwaliteit. Toch is er ook onbehagen in die derde levensfase. In onze op jong-zijn georiënteerde samenleving kan een ouder wordende vrouw het idee krijgen onzichtbaar te worden - een non-entiteit. Daarnaast zal ze innerlijke veranderingen bemerken: verschuivingen in prioriteiten en interesses, gevoelens die nieuw voor haar zijn. In elke vrouw schuilt een potentieel dat, eenmaal aangeboord, een bron kan zijn van spiritualiteit, wijsheid en mededogen. Zo kan de derde levensfase een tijd worden van persoonlijke rijping en integratie. Verre van een non-entiteit te worden kan een vrouw zich juist in deze periode ontwikkelen tot een authentieke en markante persoonlijkheid, die duidelijk in de wereld aanwezig is.
De fasen van kind-volwassene-wijze vrouw zijn natuurlijke processen waarbij een vrouw in de derde levensfase een wegkruising kan nemen om gebaseerd op levenservaringen dieper te integreren wie ze is. Zoals een patchworkdeken, de lapjes met geschiedenis en verzamelde kennis , aan elkaar bevestigen tot een prachtig uniek geheel.

Ha ‘ putain putain’ , (verdikkeme) mompelt Monsieur Guy wanneer hij ons ‘ une petite histoire’ toevertrouwt.

Monsieur Guy is een – agriculteur en retraite -. Ook al vocht hij ooit mee in de Algerijnse oorlog een medaille kreeg hij niet, een groot pensioen evenmin. Toch is hij tevreden te leven naast zijn dochter en schoonzoon en de kleinkinderen. Goedhartig is deze kranige 75-jarige en ook al is discretie mogelijk niet zijn sterkste eigenschap, hij wordt gerespecteerd . In ruil voor de ruimte om zijn ‘petites histoires’ te mogen vertellen verrast hij ons geregeld met pompoen of courgette, druiven en tomaten… En wij luisteren dus aandachtig

L’histoire de la mamie … een buurtbewoonster en weduwe van 86 jaar , die als jonge Demeter (zorgzame moeder) … haar Persephone (kleine meisje) had verloren… Ze verloor nl. haar enige kind bij de geboorte. Sindsdien werd ze als Athena, de krijgsgodin waargenomen, rationeel en strijdvaardig en nu wegens gezondheidsredenen hulpbehoevend . Ze was ongelukkig begrijpelijkerwijze, over de dood van haar kind maar ook het innerlijke symbolische kind in haarzelf was zoek…. Ze sleet haar dagen in isolement in de ondertussen vervallen meesterwoning.
Monsieur Guy die toch wat voorstander van het patriarchaat blijkt te zijn, is wel niet vermaard om zijn mouwen op te stropen. Zijn verhaal gaat hoorbaar verder met in crescendo gaande stemgeluid . De zoveelste ‘putain, putain’, floept uit zijn mond , zijn gouden tand zichtbaar … wanneer hij geconfronteerd werd met een aanval van diarree bij ‘ la mamie’. Geen vrouwen in de buurt wanneer het voorval plaatsvond en dus moest hij de klus klaren ware het niet dat ‘ la mamie’ geen warm water in de buurt heeft en van een toilet, badkamer is ook geen sprake in het huisje op de stille hei … Het is een eufemisme hoe hij omschrijft in welke staat het huis zich bevindt… We kregen het visueel voorgesteld… de planken verrotte vloeren, het gebrek aan verwarming en hygiëne… une histoire triste …

De notabelen van het dorp hebben zich mee over de kwestie gebogen en het was Monsieur le notaire die uiteindelijk ‘ la mamie ‘ noodgedwongen liet afvoeren naar het rusthuis….

‘La mamie’ had niet het genoegen om de wijze vrouw in zichzelf te ontmoeten. . Mogelijk heeft ze de kruising gemist. De kruising op haar levensweg waar ze de keuze om gerespecteerd en gewaardeerd te worden niet kon of wilde maken. De tristesse zit in het feit dat ze nooit de erkenning ervoer in wie ze is . Ze had wellicht het contact met zichzelf en met haar omgeving verloren …
Ik prijs me gelukkig dat ik mijn moeder van tachtig wel mag ervaren als de wijze vrouw, die meer dan ooit zichzelf is geworden. Ik zal er dan ook persoonlijk op toezien dat ze niet naar een rusthuis hoeft. Ik zal mijn mouwen opstropen indien nodig, maar niet om ‘une petite histoire triste’maar omdat zij het verdient alle respect en eerbaarheid te ontvangen.
In het begin van mijn derde levensfase kan ik alleen maar hopen dat ik de voor mij juiste wegkruising zal nemen en vrouwen kan inspireren om dat ook te doen. De jongere generatie weze gewaarschuwd, ik zal mij niet laten afvoeren

Nicole Gregoire 10 januari 2011.

Trefwoorden: Frankrijk, Le, L’histoire de la mamie, Meer, Respect, authentieke, geschiedenis, huis, in, integreren, klus, la, natuur, pensioen, ruimte, verhaal, water

« vorige | volgende »