Het groen van een ginkgo.

Goede morgen! Lekker geslapen…? Ja, dank je. En wat denk je?
Sta ik op mijn beurt deze goede morgen op hier in Frankrijk, gooi ik de luiken open en kijk ik schuin tegen een vrolijk opkomende zon in, pontificaal stralend in het uitgestreken smoelwerk van een strakblauwe lucht. Alsof die kleur de laatste tijd de normaalste zaak van de wereld is geweest. Huichelarij: mooi niet!“

Aan de straatkant fluks de luxaflex omhoog. Dat heeft acuut een spontane plens zonnestralen over tafel en vloer tot gevolg. Aan de overkant van de straat ligt het gazon onder de lindebomen er fris geschoren bij. Klaar om de zegen te krijgen van overbuurman's eng witte, humorloze hondje. Rap de keuken in voor de dagelijkse dosis geur en smaak van Kanis en Gunnink. Gunnieten! Maar zie: wie aan de late kant en niet als een vrolijk zonnetje op is gekomen, is onze Harry. Normaal zonder enig spoor van een ochtendhumeur maar nu met een onvervalste dikke vette dip…

Ziet het even hélemaal niet zitten, denkt duidelijk doem en ziet een aflopende zaak voor zich. De relatieve rijkdom van een onlangs naar hem overgemaakt bedrag doet ineens geen wonderen meer en hij is zo te zien in staat om zijn organen beschikbaar te gaan stellen als daar een markt voor is. Zo duidelijk 'doem'. Blauwe lucht of niet, hij ziet ineens duistere wolken die ik in geen velden of wegen bespeur.
“Harry, die eerste uren in de schone ochtend van een verse dag zijn toch vaker van overpeinzende aard? Dat verschijnsel ken je toch? Gewoon afwachten tot het vanzelf over gaat en het besef er weer is van: velen zijn er veel miserabeler aan toe! ”

Hij verklaarde luttele uren later tot mijn grote genoegen dat hij het groen van de bomen niet eerder zo mooi groen heeft gevonden als tijdens zijn zonnige wandeling naar de tabac. Waar hij ook maar eens een exemplaar van de editie van gisteren van het grote Nederlandelijke ochtendblad heeft aangeschaft. Niks nieuws onder de zon daar bij jullie. Net zomin als hier trouwens. Maar ik weet inmiddels wel wat die ommekeer in Harry's humeur heeft veroorzaakt. Ik heb het van A tot Z gevolgd en snap nu als geen ander het heilzame effect van een plotselinge Skype verbinding. Tot stand gebracht door zijn lieve vrienden ver weg in West-Friesland: Nanne en Helma. Of Willem zoals Harry haar sinds kort noemt. Zij is de dochter van die kasteleinse met de 'treurwilgen' aan hun bar. (Tóch weer een bar!).

Hij had ze een paar dagen geleden ter geruststelling gemaild en zij hadden thuis de inhoud blijkbaar goed in zich opgenomen. Ze waren naar IKEA geweest, samen met de meiden Alma en Annika, om naar een keukenblokje te gaan kijken en hadden het onderweg uitgebreid over Harry gehad. Dat ze het bewonderenswaardig vonden hoe hij steeds maar weer een ander beroep heeft opgepakt. En hoe hij daar elke keer weer gedreven voor ging. Bijna parallel aan zijn privé leven, maar 'omgekeerd evenredig', gezien zijn derde mislukking op huwelijksgebied. Een goed idee van hem om zijn leven te laten beschrijven, want daar hadden ze na hun vriendschap van een jaar of twintig wel aardig kijk op gekregen. Zij behoren tot de weinigen, begrijp ik, die Harry écht hebben leren kennen en vooral ook zijn goéde kanten.
Zij beschouwen en nemen Harry gewoon als Harry. Met normale eigenschappen die geen enkel mens vreemd zijn. Wat zeggen mislukkingen, en over wie?
(Dit is een vrijheid die ik zelf neem. Het staat er dus niet op verzoek van hem…).

Ze hadden ook net een mail teruggestuurd maar die had hij nog niet gezien. Ik zat naast een Harry die zienderogen opfleurde tijdens hun Skype conversatie.
Op zeker moment stelde hij Willem de vraag of ze erg had opgekeken van de huidi ge ontwikkeling. Ik zal daar niet over uitweiden. Maar het meest frappante is in ieder geval wel dat ik hem verbijsterd hoorde zeggen: “Je slaat de spijker maar dan ook preciés op de kop”. Vrienden kunnen veel zien en aanvoelen, zeker Willem met haar hoogwaardig zintuiglijk vermogen. Nooit heeft ze er iéts over losgelaten.
Tot vanmorgen met dat mooie groen

Hij schreef haar een dag later er van overtuigd te zijn dat geluk uiteindelijk wel voor hem zal blijken te zijn weggelegd. Dat hij nu eenmaal een erg late bloeier is.
En dat hoop doet leven. Hoe? Dat zie ik hem dagelijks uitstralen. Misschien krijgt Harry het voor elkaar om op uitnodiging van Nanne en Willem een weekje bij ze te gaan logeren. Er rijden immers ook nog treinen… Kan hij z'n vrienden meehelpen om een keukenblok samen te stellen en te plaatsen. Om weer even zijn handjes te kunnen laten wapperen 'tot nut van het algemeen'. En er is nog iets anders.

Ik neem nu een hink stap sprong van anderhalve week.
Het is de man gelukt, hij is er geweest! Dankzij de zo begripvolle medewerking van Diane en Gomez (die later aan bod zullen komen). Met hun Golfje is hij richting Zuiderzee gereden waar hij met wijdopen armen werd ontvangen. Het was best even wennen om zijn draai te vinden, het gezinsleven niet te ontwrichten. En natuurlijk moest onze ketel in het begin even stoom afblazen, gingen de gesprekken in de loop der dagen regelmatig over zijn lotgevallen. Maar zonder veel moeite in afnemende mate en met dito emotie.

Allengs slaagde hij er in gedoseerd aan hun leven deel te nemen. En hij ging er in meer en meer alleen op uit, het pittoreske stadje met de honderden monumentale pandjes in. Weer of geen weer. Geen verschil met la vie en France wat dat betreft.
Of samen met Nanne en Jerry de hond, de ronde over de vestingwallen maken.
En jazeker, naar die favoriete winkel van Youp van 't Hek geweest, al vast inkopen gedaan voor het keukentje annex kantoortje en de kastjes reeds 'geassembleerd'.
Hopelijk krijgt hij het eind september weer voor elkaar om er heen te gaan en dan de klus geheel te klaren. Heeft hij weer de beschikking over zijn gereedschappen en zijn machines, en kan hij weer werken met zijn geliefde materiaal: hout!

Hout, daar houdt ie van. Vooral van iepenhout met die telkens weer verrassende tekening en kleurschakering. Daar heeft hij al wat leuke dingen mee gedaan, van gemaakt. Geen wonder dat hij met gemengde gevoelens zag hoe aan de rand van het oude centrum een aantal prachtexemplaren van die boomsoort tegen de vlakte ging.
Iepenziekte. Door een kevertje dat tussen bast en stam zijn weg zoekt en een soort bacterie met zich meedraagt waardoor de leven bepalende sapstroom in de boom wordt droog gelegd. Zo legde een van de boomchirurgen Harry ter plekke uit.
Ik was mijn handen in onschuld als het niet 100% klopt! Moet je voor bij hém zijn.

Maar ik schreef: er is nog iets anders. Over bomen gesproken…
Achter in de tuin van het kleine sfeervolle hotel van Nanne en Helma staat een stel heel bijzondere bomen. Beschermd tot en met. Een daarvan is een fraaie, stokoude ginkgo waar men vanuit alle windstreken naar komt kijken. Een statig monument.
Een boom die; naar men zegt; bosbranden overleeft. Die Hiroshima heeft doorstaan.
Die sinds de tijd van de dinosauriërs niet veranderd schijnt te zijn. Dat groén van die grote eerbiedwaardige ginkgo! Het viel Harry met zijn huidige heftige roerselen meer dan ooit op. Ook dát groen. Dit had je nog tegoed van..

© Richard Lippert
richardlippert@orange.fr