Herfst in hartje zomer

Zondagmiddag, een uur of drie.
Harry besloot om maar eens een flinke stadswandeling te gaan maken. Door al dat lopen naar de bakker, supermarkt én café had hij de smaak te pakken gekregen.
En zo kon hij meteen in de gaten houden hoe het met z'n conditie gesteld was, hoe die al dan niet leed onder het roken van die rotsigaretten. “Fumer peut nuire aux spermatozoïdes et réduit la fertilité”, zo staat vermeld op het doosje waarvan de voorraad in de 'tabac' hardnekkig maar niet uitgeput wil raken. Bovendien had hij jaren geleden al van een medium gehoord dat hij; gezien zijn manier van leven als een onder hoge druk staande stoomketel (ach, hoé toepasselijk toch weer); er voor moest oppassen niet vroegtijdig impotent te worden.

We zijn sindsdien elf jaar verder en Harry zou Harry niet zijn als hij daar geen theo rie over had ontwikkeld. Naarmate je ouder wordt neemt de dierlijke drift af om plaats te maken voor een toenemende behoefte aan behaaglijkheid, tederheid en als het kan nog immer die verzengende hitte van de actie én reactie die zo adembene-mend kon werken in tijden van vérregaande verliéfdheid. Alzo sprak vriend Harry. Dus weldadig warme armen om elkaar heen en één en één is één zijn met de heftig hunkerende lijven die niet eeuwig jong blijven maar die wis en waarachtig wel hete historie kunnen blijven schrijven.
Hallo Harry, moet ik dan nou écht létterlijk zo neerzetten? Ja! Harry is koning

Waar waren we? Aan de wandel! Het had al weer even geregend en een miezerend restant treiterde tegenstribbelend nog wat na. Het weerhield hem er niet van om naar de citadel te kuieren, op de top van de heuvel waar het stadje vredig tegen aan gevleid ligt. Een keurig onderhouden park (je mag van de Fransen véél zeggen…) met in het midden een monumentaal pand dat als Mairie dienst doet. Fraaie gazons en propere wandelpaden die onder meer leiden naar de Gemeentelijke Mediatheek waar Harry eerder van hun internetverbinding gebruik had kunnen maken. Hij liep er op z'n dooie ákkertje een rondje en besloot een afzákkertje te gaan halen in zijn favoriete 'Café des Sports', chez Nadège. Bij de waardin waar wij al in juichende toonaarden getuigenis over hebben afgelegd.

Hád je gedácht, de tafeltjes stonden verkleumd en verregend voor een potdichte tent.
Papier op de ruit van de deur, 'om vijf uur gaat deze deur weer open'.
Hij besloot de straat uit te wandelen. Aan het eind op de hoek wachtte hem Hotel Bar Restaurant Pizzeria et Tabac “Régina” dat hij al kent vanaf het moment dat hij zich daar in de omgeving genesteld heeft. Inmiddels door weer anderen gedreven en nu dan door een jeugdige broer en zus van onduidelijke, maar verre van Franse komaf. Aan de rand van een kleine rotonde met op de andere hoek een bloemen en plantenwinkel die de al evenmin Franse naam “Edelweiss” op de zonnig gele gevel draagt. De eigenaar is dan ook een in Frankrijk geboren Nederlander. Dat verklaart natuurlijk alles, niet dan?

In die bar stelde Harry oorspronkelijk alles in het werk om maar te kunnen mailen.
Hij had beloofd om binnen een door hem voorgestelde termijn te reageren. Op het gesprek dat hij eerder had gevoerd met zijn in de praktijk reeds ex Hannie. Om te trachten een voor beide partijen bevredigende regeling te treffen ter afronding van hun redelijk kortstondig samenzijn op deze bizarre aardbol.
Uiteindelijk lukte het hem door de bereidwillige medewerking van broer Akim die aan kwam zetten met de laptop van zijn zus waarvan Harry de naam écht niet kon onthouden, maar dat is ook niet relevant. Féitelijk gaat dit hele verhaal om de vaste klantenkring aldaar! Want die straalt nou niet bepaald iets van 'hoop doet leven' uit.

In Harry's beleving bestaat het gros uit eenzame, en misschien daardoor wel aan de drank geraakte, oudere mannen die elk wel een eigen uitstraling hebben. Maar één ding is mijn vriend wel duidelijk: ze staren allemaal op hun manier uitzichtloos voor zich uit of brabbelen wat onduidelijk tegen elkaar. Wanhoop en troosteloosheid zijn er troef. En als er nu nog een gezellig potje gekáárt werd… Nooit van gehoord! Of al lang helemaal geen zin meer in. Hoezo 'zin'? Zinloos!

Mijn vriend pakte er een pilsje en stapte weer eens op, om zijn 'Ronde van de Termi-nale Baden' te vervolgen. Het zonnetje deed schuchtere pogingen voet aan de lucht te krijgen en dat lukte zowaar. Voor even. Harry was via het nog steeds hermetisch gesloten “Café des Sports” nog niet thuis of il tombait opnieuw des cordes.
Wij zouden zeggen dat het pijpenstelen regende. De Fransen roken weinig pijp, en al helemaal geen zware. Nee, die trekken liever aan de touwtjes. Wie weet komt het daardoor dat zij spreken van “het regent koorden of kabeltouwen”, al naar gelang de heftigheid van emoties waardoor de hemel meent niet anders te kunnen dan zijn waterlanders over ons uit te moeten storten.

Harry werd er niet bepaald vrolijk van. Integendeel, als zélfs de hemel huilt…
En nog wel op zon-dag in het roemruchte rijk van de legendarische Zónnekoning!
In het land waar velen van ons francofielen maar al te graag uitsluitend de zonzijde van willen zien. Niet alleen in gedachten, dromend op een druilerige zondagmiddag thuis in Someren of Winterswijk. Nee, het liefst zien we dat ook in werkelijkheid “la vie en France” zich voltrekt onder een strak blauw uitspansel waarin de zon met zijn stralende lach élke dag bijna bemoedigend 'tot morgen' schijnt te willen zeggen.

Niets van dat al! Weet waar je aan begint. En besef dat vrijwel iedereen behept is met dat vermaledijde verschijnsel om tegen alle wijze raadgevingen in toch zelf het wiel te willen uitvinden. Ik moet hierbij aan Harry's moeder denken. Een vrouw die blijkbaar om de haverklap volkswijsheden rondstrooide. In dit geval zou zij zonder enige twijfel hebben georeerd: “Ondervinding is de beste leermeester” Of: “Wie niet horen wil moet voelen”. Nou, stap maar even naar buiten. Pijpenstelen of zo je wilt natte slappe koorden! Zoals nu, in een herfstige zomer

Ben je bereid om die realiteit in te calculeren, dan kan je voornemen om te gaan verkassen kans van slagen hebben. Maar; en ik schrijf dit nu ook namens Harry die put uit eigen ervaring; neem die stap nooit spontaan en impulsief. En al zeker niet als je samen in de praktijk van het leven in Frankrijk wel eens te verschillend zou blijken te zijn. Want dat 'te' steekt, jawel ook in dit geval pas achteráf la tête op.

Als de één van nature veel meer (en liefst letterlijk) om handen heeft dan de ander?
Wees gewaarschuwd, iedereen moet het zichzélf naar de zin maken, zijn of haar éigen voldoening gevende draai weten te vinden! Vul zelf maar in wat kan gebeuren als je vierentwintig uur per dag op elkaar bent aangewezen, en de een na verloop van tijd afhankelijk blijkt te zijn van de ander. Er wordt niet voor niets wel gezegd dat vrij veel landgenoten na een jaar of drie op hun schreden terugkeren.
Tot de kille ontdekking gekomen dat het warme avontuur niet aan het verwachtings patroon beantwoordde. Wij kunnen er over meepraten, Harry en..

© Richard Lippert
richardlippert@orange.fr