Help, mijn vrouw is klusser?

Help, mijn vrouw is klusser, of misschien wel een klusster, met de nadruk op ster! Ze is vooral een ster om anderen aan het werk te zetten.

Het komt regelmatig voor dat ik zeer relaxed en nietsvermoedend een spannend en adembenemend boek op mijn Ipad zit te lezen. Dit vindt vooral plaats in ons tweede huis in Noord-Frankrijk. Onze uitvalbasis voor het drukke leven. Hier komen wij tot rust en genieten van de stilte.

Totaal meegenomen door de fantasie van een geroemd en gelouterd auteur lig ik languit op de comfortabele bank, de open haard knettert en trekt wonderbaarlijk goed, een muziekje op de achtergrond, niet te hard en... een lekkere Leffe Blond binnen handbereik. Je kent het wel: zorgeloos leven en lezen, de vaat net gedaan, het gras gemaaid en even een momentje voor jezelf. Een soort van God in Frankrijk. Lekker wegdromen met een digitaal boek op de schoot, geen gezeur met terugvallende bladzijden, nee, slecht een lichte veeg met de wijsvinger brengt mij op een nieuwe pagina leesplezier.

Ja, ja, ook ik was een van die vele tegenstanders van het digitale boek. Ook ik verkondigde in mijn vriendenkring alleen maar interesse te hebben voor echte boeken en ik zou mij nooit ofte nimmer overgeven aan de nulletjes en de eentjes van het huidige digitale tijdperk. Ik wilde altijd een echt boek in handen hebben, de inkt ruiken, de bladzijden voelen. Een boek fysiek in handen hebben is emotie en genot. Een boek met of zonder stevige omslag moet je letterlijk ervaren, voelen, een bijna een orgastische gevoel, een sieraad in je boekenkast.

Aangestoken door mijn IT-collega’s op het werk schafte ik, geheel tegen de zin in van mijn vrouw, een Ipad aan en bij wijze van proef liet ik door een van deze collega’s een serie digitale boeken op de dit fraaie apparaat zetten. Leuk voor de vakantie, hoef je niet al die boeken die je wilt lezen ook mee te nemen. Scheelt een boel ruimte in de toch wel kleine auto die ik bezit. En beste lezer, u begrijpt het al, ik was direct verkocht. Ik heb in zo’n korte tijd nog nooit zoveel boeken weggelezen. Het lezen van een digitaal boek gaat volgens volgens mij drie keer sneller dan het lezen van een echt boek. Met een soepele zwaaibeweging van links naar rechts over het gladde scherm spring ik met veel plezier door het geestesleven van menig nationaal en internationaal schrijver. En aangezien met het klimmen van de jaren ook mijn gezichtsvermogen iets minder wordt, is het kunnen vergroten van de tekst op het beeldscherm een welkome optie. Ik lees in alle standen en op alle tijdstippen van de dag, zeker niet gehinderd door een straffe wind en of slecht licht!

Maar, zodra ik mijn vrouw over het beeldscherm zie met een rolmaat in haar handen dan moet ik snel zorgen om vooral niet in zicht te zijn. Ben ik dat wel, dan moet ik met lichaamstaal snel duidelijk zien te maken dat ik niet geinteresseerd ben in haar idee of plannen.

Mijn vrouw heeft de ietwat vervelende eigenschap om niet te kunnen stoppen met denken en vooral het uitbroeden van nieuwe zaken in haar en mijn dagelijkse omgeving, de eigen woning in Rotterdam of ons verblijf in Frankrijk.

Bij de door haar veel gemaakte opmerking “He Jan, ik zat te denken...” weet ik al bij voorbaat dat er op een bepaalde wijze arbied van mij wordt verwacht. Arbeid in de vorm van doe-het-vooral-zelf. Arbeid in de vorm van klussen! Het wordt nog gevaarlijker wanneer mijn eega op een onrustige manier door de vakantiewoning gaat bewegen, gewapend met rolmaat, duimstok, pen en papier. Dan zijn haar wereldse plannen blijkbaar al in een vergevorderd stadium. Ze ziet het helemaal voor zich en probeert mij op allerlei manieren voor haar plannen te winnen. Ze weet precies wat er moet gebeuren, de te gebruiken materialen, kent alle maten en... het mag vooral niets kosten. Vanuit alle hoeken en gaten worden restanten hout, verf en andere bouwmaterialen verzameld waarvan ik het bestaan niet eens wist. Mijn vrouw is in deze situaties zeer voortvarend, maar af en toe moet ik de handrem stevig aantrekken. Een van onze lijfspreuken is: “Ga het eerst maar eens zes weken willen en dan zien we wel verder!” En in het algemeen kom ik met deze huisregel aardig weg.

Als ik de afgelopen jaren op alle plannen en ideeen spontaan was ingegaan en mij volledig gestort had op de vele verbouwingsplannen, dan zat ik nu zeker thuis met een ontwrichte rug, een ietwat te hoog opgelopen schuld en waarschijnlijk een stevige deelnemer van de WAO.
Alle plannen voor interne en externe verbouwingen en aanpassingen kan ik met de magische woorden van zes weken willen wel weerleggen. Maar, er zijn helaas uitzonderingen.
Af en toe moet ik toch aan de bak. Af en toe moet het gereedschap uit de garage worden gehaald en worden opgepoetst voor gebruik.

Zo heb ik onder aanvoering van mijn geliefde een prachtige laminaatvloer in de gastenkamer van ons Franse vakantiehuis gelegd. Via mijn broer kwam ik in het bezit van een lading verschillend laminaat in de originele verpakking. Aangezien op de vloer van het gastenverblijf een oud en lelijk zeiltje lag, was de keus snel gemaakt en in een willekeurig patroon van licht en donker laminaat hebben we de vloer in twee dagen er in gegooid, zoals de echte dhz-er pleegt te roepen. Een mooi en strak resultaat waar ik achteraf ook best wel trots op ben. Na het klaren van deze klus zocht ik de bank weer op, mijn Ipad en wilde voldaan achterover gaan zitten en verder lezen in mijn nieuwe boek.

Ik dacht het niet. Daar was ze weer met een nieuw plan.We zouden de bar in de keuken moeten afzagen, een kwart slag draaien en deze in zijn geheel tegen de muur plaatsen. Zo ontstaat er meer ruimte in de keuken en in het eetgedeelte. Een mooi plan, maar mijn opmerking van : “Ga het eerst maar eens zes weken willen en dan zien we wel verder!” werd mij deze keer niet in dank afgenomen. We kregen binnenkort weer eens gasten over de vloer en wat meer ruimte in het eetgedeelte zou zeer welkom zijn.

Dus, de gereedschapskist geordend, de werkhandschoenen uit het het vet gehaald en maar weer aan de slag! En ik moet eerlijk bekennen dat mijn wederhelft deze keer het toch wel goed had gezien en bedacht. Het omdraaien van de bar, inclusief de kasten met potten en pannen, was achteraf een een fluitje van een eurocent en de nieuwe ontstane ruimte zal ons zeker een nieuwe ster gaan opleveren! Dat we dit niet al veel eerder hebben gedaan. We genieten er nog steeds van.

Mijn vrouw is een klusser, uiteindelijk mag ik het uitvoeren en eigenlijk vind ik het nog leuk ook. Dat lezen van die boeken kan altijd nog!

Jan de Ruyter, Rotterdam