Harry op stoom

(of: “Les montagnes de Chantilly”)

Wat monsieur in z'n kop heeft, heeft ie vaak niet in de hand.
Dan staat de ketel binnen de kortste keren onder stoom. Harry weet niet beter, kán soms niet anders. Zo is hij in z'n element, de locomotief sist en lekt nog net geen witte pluimpjes uit kieren en gaatjes. Zo'n stalen dikbil als een Belgisch trekpaard zie je haast niet meer in het echt. Hoogstens nog actief vertegenwoordigd door onze Noord-Hollandse “Bello” als boemeltje van Purmerend voor vakantiegangers. De rest is te bewonderen in het Spoorwegmuseum. Ik zou bijna zeggen dat een type als Harry niet zozeer in een museum thuis hoort als wel in een reservaat voor lieden die niet tot negen van de tien behoren. Die de tien vol maken. Het zal je lot maar wezen!

Neem dat plan van hem om 'over een paar dagen' eens naar de Franse VVV te gaan.
Ik zag het helemaal aankomen. Hij heeft er gisterenmiddag een afspraak gemaakt.
Goed voorbereid vertrok hij, naturelbruine lederen schrijfmap onder de arm om het geheel wat meer cachet te geven dan dat van een onbenullig schrijverken in tijdelijk armlastige omstandigheden. Camouflage en courage! Vol goede moed. Hij had de essenties op papier gezet en dat kwam goed uit, kwam professioneel voorbereid over. Begin volgende week wordt hij uitgenodigd…

Nou had onze vriend even daar voor heftig last gehad van een plots opgekomen dip.
Hij belde zijn steunpilaar Marina, de vrouw van Dave en die begon hem eens even flink mentaal te masseren. Na aanvankelijk lichtelijk te zijn afgeknapt knapte hij zienderogen op en de ketel begon weer vertrouwd te sissen.
Met het hier boven beschreven goed gevolg!

Vooralsnog voldaan verliet hij het pand van het 'Syndicat d'Initiative' en slenterde zo goed geluimd in het zonnetje naar de dappere kruidenier François. Daar viel hij met z'n neus in een familieonderonsje met zoon Thomas, (groot) vader Jean-Luc en moeder Francine. 'Henri' werd vrolijk begroet en voorgesteld. 'Dat is nou die rare Nederlander die veel liever hier is dan in zijn eigen vaderland'. Even dollen, en mijn vriend had al gezegd dat hij hun zaak als café zonder tap maar wel met menige grap heeft beschreven. En dát werd breed uitgemeten. Ja, weer zo'n voorbeeld van kleine dingen die in zekere zin grote voldoening kunnen geven. Met een au revoir en bonne journée nam Harry afscheid en zette koers naar zijn (hoe kan het anders) “Café des Sports”. Luttele honderd meters verderop.

Het terras was bemoedigend bezet en hij streek neer aan een tafeltje bijna aan het eind. Nog geen minuut later kwam er een stel aan het tafeltje naast hem zitten.
Hij had inmiddels een biertje onder hand en mondbereik en zat rustig ook de sfeer te proeven. Het stel was wat stilletjes en hij was benieuwd wat voor landslieden het waren. Eric kwam met de door hun bestelde twee koppen cappucino aanzetten met wel zúlke enorme bergen slagroom er bovenop dat Harry begon te grinniken. Even later landgenoten, bleken het lándgenoten te zijn!

Harry plaatste tactisch bedoeld de opmerking dat ze moesten oppassen met wat ze zouden gaan bepraten aangezien hij ook uit NL afkomstig is. Netjes toch? Al gauw zaten ze geanimeerd met elkaar te keuvelen. Hij van haar zat de zaak als een kater uit de boom te kijken. Zij van hem compenseerde dat in ruime mate.
Ze vertelde een huis in de buurt te hebben en dat ze daar gemiddeld drie maanden per jaar verblijven. Men bleek op één lijn met Harry te zitten waar het gaat om het stereotiepe beeld van 'onze landgenoot in den vreemde'. Zij van hem zag er naar Franse en zeker plaatselijke maatstaven tamelijk opvallend uit. Hoe? Dat komt zo! Op het terras keek niemand daar vreemd van op. Heb je weer zoiets: leven en laten leven. En vooral niet burgerlijk intolerant bekritiseren! Ook hij van haar had alles behalve neutrale kenmerken zal ik maar zeggen. Des te boeiender werd hun gesprek. Het bleek beroepsmatig mensen te versieren. Neenee! Te 'decoreren'.

En dat was koren op de molen van Harry die er belangstellend naar informeerde. Manlief kwam los en zij paste zich spontaan, als vanzelf aan door enig gas terug te nemen en haar partner de ruimte te geven. Mijn vriend genoot van de aanspraak.
Zo kwam hij heel wat beroepsgeheimen te weten en geen spoor van voorbehoud aan de andere kant van de conversatie. Open en bloot kwam van alles op tafel, ook een tweede stel cappucino's met weer van die bergen slagroom! Voor Harry was nog een pilsje besteld. Onze ober Eric keek hem veelbetekenend maar vrolijk aan met een samenzweerderige blik. Met iets van genoegen over het feit dat de anders zo rustige, stille Harry in levendig gesprek was gewikkeld. Weer zo'n klein detail…

Wat dus onvermijdelijk de revue passeerde is de niet weg te branden gewoonte van nogal wat mensen om meteen klaar te staan met hun vooroordelen. En meestal niet recht in je gezicht maar veel veiliger achter je rug om… Gezien hun niet alledaagse , bonte uitstraling kon Harry zich daar veel, zoniet alles bij voorstellen.
Hij van haar had namelijk een fraai gedecoreerde arm en redelijk markante ringen in beide oren. Niet van die kleine dunne, alsof de drager wel wil maar eigenlijk niet voldoende durft. Hoho, dat kan maar al te vaak een zeer bewuste keuze zijn. Laat daar geen misverstand over bestaan! En zij van hem had een paar kleine piercings door onderlip en een van haar wenkbrauwen. Het meest apart vond Harry de donker gekleurde ringen die ze niet als oorbellen door gaatjes in de lelletjes droeg maar die als een rond kader de verhoudingsgewijs grote gaten omrandden.
Zie je 't met een beetje fantasie voor je?

Het gesprek nam een verrassende wending. De drie karakters kwamen ter sprake en hilariteit ten top. Wat herkende Harry veel! Op de zo logische vraag wat hij hier doet, had hij geantwoord dat 'hij!' schrijft. Oor en ooggetuigenverslagen van kleine dagelijkse gebeurtenissen als golfslag van de dag. (De smeerkees!). Maar ook een lijvig boek (dat benadert de waarheid beter!). Ze hadden zich al voorgesteld en Harry zei dat ze onherroepelijk voor zouden komen in ons relaas van die dag.
Maar dat ze er op konden vertrouwen anoniem ten papiere te zullen verschijnen.
Ze vonden het geen enkel punt!

Hij van haar bleek heerlijk laconiek te zijn.“Er wordt toch wel over je gepraat dus moeten ze dat maar goed doen. So what!?”. Lekker direct en laconiek. Zij van hem leek meer op Harry uit vroeger tijden, wat hij van zich zelf herkende. Het anderen naar de zin maken, aardig gevonden willen worden (wie wil dat eigenlijk niet?) en jezelf wegcijferen. En vooral niet gauw tevreden zijn! Hij, Harry: “Heb ik het goed als ik vermoed dat het niet gauw goed genoeg is, dat jij een hele hoge doelstelling hebt?”.
Zij: “Ja nou zeg, wat héét, klópt als een bus. Maar hoe ráád je dat zo?!”
Na verloop van tijd rekenden ze af en namen hartelijk afscheid van Harry zonder telefoonnummers of adressen te hebben uitgewisseld. 'Als we elkaar weer moeten ontmoeten dan zal dat als vanzelf wel blijken'. Zo liep het tweetal de winkelstraat in. Harry had weer een verhaal, een 'tranche de vie' (een plakje van het leven) voor mij,

© Richard Lippert
richardlippert@orange.fr