Handschoenen als nagerecht

Jaren geleden gingen we al naar Frankrijk op vakantie. In het begin was het even zoeken naar de leukste plek en toen we die plek eenmaal gevonden hebben we daar verschillende keren onze vakantie doorgebracht. Het zuiden van Frankrijk werd het, Agde, destijds een heel leuk dorp met kleine, smalle straatjes volgepropt met winkeltjes en galerien. Voor mij was het een winkelparadijs. We hebben er vele heerlijke vakanties doorgebracht.
Levens veranderen en vakantie- bestemmingen ook; ik ben er nu al heel lang niet meer geweest, maar als ik de naam Agde hoor noemen maakt mijn hart nog altijd een sprongetje. Het zal wel, zoals zoveel leuke plaatsen, inmiddels erg veranderd zijn.

Mijn man kon zich 'aardig redden' met de franse taal, boodschappen doen winkelen, converseren, het verliep prima, om niet te zeggen uitstekend. Natuurlijk ging we een keer romantisch dineren in een chique restaurant als afsluiting van onze vakantie. Zelfs onze dochter van 4 jaar gedroeg zich die avond als een voorbeeldige gast.

Het diner smaakte ons voortreffelijk, heerlijk wijntje erbij, kortom onze avond kon niet meer stuk. Alleen zal ik nooit meer het gezicht van de ober vergeten toen hij de bestelling voor het nagerecht kwam opnemen; het was erg warm en dus besloten we om ijs als nagerecht te nemen als passende afsluiting van het diner.

U voelt het al, als je de klemtoon verkeerd legt, bestel je geen ijs maar handschoenen. Mijn man, waar ik zo trots op was omdat hij zich zo goed kon redden met de franse taal, bestelde dus 3 handschoenen als nagerecht, De ober verstond het heel goed, keek ons even aan en zoog toen zowel zijn boven-als-onderlip naar binnen en hield deze vervolgens met zijn tanden vast in een poging om niet in lachen uit te barsten. Mijn man had nog niet in de gaten welke klemtoonvergissing hij had gemaakt. De reactie van de ober was bewonderenswaardig en erg professioneel: hij bleef geduldig bij onze tafel staan, maar durfde ons niet aan te kijken. Vervolgens vroeg hij opnieuw naar onze bestelling.

Dat was het moment waarop de klemtoonvergissing duidelijk werd, wij schoten in de lach. De ober lachte beschaafd mee. Vervolgens kregen we de slappe lach omdat we de pretogen van de ober voor ons bleven zien.

En de ober? beleefd/beschaafd meelachend, nam hij onze bestelling op en liep ietsje wankel naar achteren. Niet zo vreemd, want dit wil je wel kwijt natuurlijk, want de gasten aan tafel uitlachen kan niet, toch? Het wankele loopje van de ober hadden we trouwens nog niet eerder opgemerkt, maar dit terzijde.

Wij vroegen ons later wel af wie nu om wie gelachen heeft....

Het nagerecht was overigens zeer de moeite waard.

Marie louise

| top |