Een granieten gitaar.

Het is natuurlijk niet alleen maar genieten in Frankrijk, ons favoriete vakantieland. Waar je steeds meer voitures aantreft met NL op de kont geplakt. En al láng niet meer uitsluitend in de zomermaanden. Je kunt ze tegenwoordig het hele jaar door wel ergens voor de deur van een 'tweede huis' zien staan. In een toenemend aantal gevallen zelfs bij het nieuwe “thuis”.

Ben je bevoorrecht en behoor je tot die laatste categorie bofkonten? (Want ik mag toch aannemen, dat je dit in je hart niet als de gewoonste zaak van le monde beschouwt?). Dan is het goed mogelijk dat je in zekere mate wordt opgenomen in de plaatselijke gemeenschap, communauté. Herken je 't? Ga eens na, hoe voelt dat?
Oh, beginnen we te pruttelen, te protesteren over die arrogante botte Fransen? Wacht even! Beheersen wij hun taal een beetje behoorlijk? Doen we daar genoeg moeite voor? Wij, die als het ware te gast zijn op hun grond?

De 'acceptatiegraad' valt of staat ook hier met je eigen opstelling en mentaliteit.
Bijvoorbeeld: laat het uit je hoofd om vergenoegd prijsbewust met remorques vol bouwmaterialen van GAMMA, PRAXIS, HUBO of KARWEI hun land binnen te denderen. Gênant gewoon. Nog een voorbeeld: maak er niet alleen een excursie of uitstapje van om eens per week naar de supermarché te gaan omdat het daar HEMAse toestanden zijn onder het motto: 'doe meer met minder geld'!
(Niks tegen ons aller Hollandse Eenheidsprijzen Maatschappij hoor, intégendeel).

Nee, ga ook eens naar de plaatselijke kruidenier, en niet alleen als je iets vergeten was in te slaan. Gênant mensen! Toon dat je er echt bij wilt horen en dat je solidair wilt zijn met de kleine middenstander die in ook jouw behoefte voorziet.
Zie de oudjes (nog even en wij behoren daar ook toe…) met hun dagelijkse baguette en nog zo wat boodschapjes over het trottoir schuifelen! En zie hoe verdraagzaam en gemoedelijk het bij de kassa toegaat als iemand bij het betalen onverhoopt staat te klungelen. Merk dat op, snuif dat op en luister naar de taal van je zintuigen!
Speel het spel mee en ontdek hoe je er in wordt opgenomen, wordt aanvaard.

Ga maar even mee naar het dorpje waar Hannie en Harry ooit zo gelukkig waren. Met hun 'thuis' daar op een heuveltop in het Toscane van Frankrijk, met de knusse sfeer van die kleine gemeenschap waar tussen Jean et tous les gens natuurlijk ook lang niet alles galette et oeuf is.

Dat “thuis”, hun voormalige dorpsboerderij, staat pal tegenover het kerkhofje en het kerkje zelf. (Ja, van dat verhaaltje over de herdenking van de Eerste Wereldoorlog!).
Aan de straat die bij hun komst nog 'la Grande Rue' heette. Zoals je die in de meeste dorpen vindt. Wij zouden zeggen, de Hoofdstraat.
Voor dat huis hadden ze een piepklein tuintje met een loodzware solide bank tegen de gevel, onder het keukenraam. Daar hebben ze héél wat koffie zitten drinken.
En maar zwaaien naar de passerende dorpsboeren op hun krakkemikkige tractoren. Naar Colette, “madame Marseille” (daar komt ze vandaan). Die met de autostoel vooruitgeschoven, zodat ze haast klem zat tussen rugleuning en stuur, niet wist hoe schielijk ze terug moest zwaaien én haar aandacht op de lege weg gevestigd moest houden. Kan voor iemand blijkbaar best een huiveringwekkend dilemma zijn

Wie ook regelmatig voorbij kwam was Marcelle, de vrouw van Pierre-Henri. (Waar wij eerder over de wei schreven knalde hij er in de herfst in het bos op los. Wild op wild). Vaak kwam zij er even bij zitten en dronk dan een café noir mee.
Tot ze opeens een tijdje maar niet verscheen.
Toen Hannie en Harry haar terug zagen droeg ze een hoofddoek om de kale schedel.
Er werd gewoon over gepraat, geen struisvogelpolitiek. Dat was immers ook “la vie”!?
Wás, want zij bleek tot de bevoorrechte categorie te behoren die de “Danse Macabre”; na een hachelijke periode in het ongewisse; mocht ontspringen. Féést in die harten!

Het werd winter, strénge winter.
Harry weet eerlijk gezegd niet meer of dat die winter was waarin na vele jaren voor de plaatselijke begrippen weer eens een gigántisch pak sneeuw viel. Maar op de ochtend na zo'n nachtelijke witte hemelse uitbarsting klopte hun Franse voisine Beatrice aan, in tranen. (De kameraad van hun zoon was in die nacht verongelukt.
Hij was bij vrienden op bezoek geweest en wilde met alle geweld toch nog laat in de avond terugrijden. Naar huis, naar pa en ma, naar Marcelle en Pierre-Henri !.
Had iets te maken met een vrachtwagen die hem tegemoet kwam…).

Of Hannie en Harry bereid waren om hun grange, hun schuur aan de straatzijde, tijdens de op handen zijnde uitvaartdienst open te zetten om mensen te kunnen ontvangen voor wie geen plaats meer in de kleine kerk zou zijn. Want Michel was drummer in een populair bandje geweest én de hele gemeenschap zou natuurlijk uitlopen. Los nog van alle familieleden. Om de mensen in de schuur van Hannie en Harry enigszins getuige te kunnen laten zijn van de dienst zou men luidsprekers op de muur van het kerkhofje plaatsen.

Harry had ergens nog een driedelig grijs kostuum uit het jaar nul hangen. Althans, voor Nederlandse begrippen. Voor het dorp was hij ongetwijfeld op zijn paasbest gekleed. En zo stond hij daar in hun schuurdeuropening: zonder winterjas mensen te ontvangen en ze tuinstoelen aan te bieden. Een overjas aan? Laatste eer te na!

La Grande Rue werd besprenkeld met klanken uit de kerk.
Na verloop van tijd hoorde Harry plots het geluid van een drumstel. Men had een cassette gevonden waarop Michel nog te horen was. Om de een of andere reden is Harry geen moment de straat overgestoken. Hij zag dat zij hem daar zagen staan toen ze de kerk uit kwamen en naar huis liepen. Hij hoopte dat zij hem begrepen. Een Hollander die meent zijn plaats te kennen in een op dat moment zo hechte, diepbedroefde Franse dorpsgemeenschap.

Er volgde een lange periode waarin moeder iedere dag rond het eind van de ochtend 'even met haar zoon ging praten'. Bij Hannie en Harry aan die doodstille overkant.
Op een dag kwam ze verbijsterd vragen of hij even met haar mee wilde lopen.
Je weet misschien dat de Fransen nog de gewoonte koesteren om allerlei groeten op marmeren, of in ieder geval natuurstenen plaquettes op de grafsteen plaatsen.
Maar wat ze er nú toch had aangetroffen: een gitaar van graniet. De snaren, frets en vioolsleutels uitgefreesd en met goudkleurig materiaal ingelegd. Zonder naam van de 'afzender'. Een groot raadsel. En dat is het nog lang gebleven, zo vertelde Harry

Trefwoorden: Een granieten gitaar., Frankrijk, Franse, Hollander, Le, Les, Marseille, Meer, Nederlandse, Noir, Open, Orange, bank, bos, dorpen, geld, genieten, huis, in, la, mentaliteit, muur, sfeer, taal, vragen, winter, zaak

« vorige | volgende »