Een Huisje

Na 2 jaar te hebben gezocht naar ons Franse droomhuis, zijn we in het voorjaar van 2003 eindelijk geslaagd!
Op een klein heuveltje in de buurt van Evaux les Bains staan deze prachtige 17e- en 18e eeuwse hereboerderijen. Hereboerderijen de we nu de onzen mogen noemen!
Lees hoe het allemaal begon.......................

Ons Franse avontuur begint........

Een huisje ergens in Frankrijk.....wie droomt daar niet van. Luchtkastelen waren het voor ons.... want we wisten wel beter. Maar toch stonden we in Frankrijk menig keer met onze neuzen platgedrukt tegen de etalageruiten van de plaatselijke Franse makelaar of notaris. Zagen dan de prachtigste foto's van huizen met of zonder zwembad, zoals die zo mooi staan afgebeeld in glossy tijdschriften. Bijna jaloers waren we op diegenen die wèl zo'n Frans droomhuis konden betalen en gedesillusioneerd liepen we dan verder, onze vette neusafdrukken op de etalageruit achterlatend. Voorlopig toch maar blijven kamperen, wat geen straf was hoor!

Maar sinds november 2001 is er iets veranderd, niet in de dikte van onze portemonnee, maar meer in het feit dat wij erachter kwamen dat er toch nog enkele gebieden in Frankrijk zijn waar ook 'de gewone man' nog iets kopen kan, zonder meteen failliet te gaan. De Creuse in de provincie Limousin is zo'n gebied waar de huizen nog enigzins betaalbaar zijn. Het zijn dan wel vaak 'opknappertjes', nog vaker totaal te renoveren en als je pech hebt 'ruïnes', of zoals de franse makelaar dat beschrijft, 'à rénover' Maar voor ons geen probleem!!! Ik ben in het gelukkige bezit van een man met gouden handen en groot portie enthousiasme! Nu alleen ons droomhuis nog. Dus scharrelden we overal tijdschriften zoals 'Huis en aanbod', 'Maison en France', 'EnFrance' op en surfde ik heel wat af op het World Wide Web! In het voorjaar 2002 togen we met m'n broer en schoonzus naar het gebied waar ons maison secondaire zou moeten staan. Dus reden wij in alle vroegte met ons vieren op hemelvaartsdag 2002 naar Frankrijk! Wat je dauwtrappen noemt..... Ik zag een beetje op tegen de reis, nou niet echt tegen de reis op zich maar meer om het feit dat we door Parijs moesten! En ik, angsthaas van de eerste orde, kreeg bij die gedachte acute buikkrampen...dus dat beloofde wat! Gelukkig reed mijn broer en moest mijn man Hans, met de routeplanner in de hand, ons door Parijs loodsen. Ik zat achterin glurend door het zijraam of ik ook ergens de Eifeltoren kon bespeuren. Expres wilde ik niet zoveel naar voren kijken omdat ik anders bang was dat ik in een psychose zou schieten. Pffff...echt! Het viel me wel 200% mee!! De Eifeltoren hebben we wel niet gezien maar dat nam ik graag op de koop toe, want we hadden het gered! We waren zonder kleerscheuren door Parijs gekomen.

Na een voorspoedige reis kwamen we aan in de buurt van Le Grand Bourg, in het gehuchtje Montenon. Hier hadden wij bij 'Ferme de Montenon' een leuke gîte geboekt. Een schitterend gelegen pension/hotel wat kort daarvoor was overgenomen door een stel enthousiaste Nederlanders. En het moet even gezegd worden, je kunt hier prima verblijven. De omgeving heeft hier voor iedereen wel iets te bieden. Tenzij je van massatoerisme houdt want dat is hier ver te zoeken. Ferme de Montenon is inmiddels ook uitgebreid met een kleine maar leuke en gezellige camping.

De volgende morgen hadden we een afspraak met de notaris. Binnenkomend in een oud muffig kantoortje, waarvan de stoelen voor de wachtenden bestond uit overgebleven keukenstoelen uit verschillende keukens, werden we verwelkomd door een allervriendelijkste dame met een suikerspinnenroze truitje aan. Zij was diegene die ons zou gaan begeleiden bij de bezichtiging. Ze vroeg ons of zij met ons mee mocht rijden, bien sûr madame.....! Nu is mijn broer in het gelukkige bezit van een mooie BMW waar hij dan ook erg zuinig op is en er daardoor nog steeds nieuw als uit ziet (vergeleken bij onze 'vrachtauto') Madame was ook danig onder de indruk en mocht zelfs voorin zitten, moest ook wel want zij was diegene die ons de weg moest wijzen naar ons eerste object. "Tout droit, oh non, non, droit ici.....!" Om haar verbale aanwijzingen kracht bij te zetten zwaaide ze naar links, rechts,.. ondertussen met de andere hand haar zwarte plastieken aktetasje vasthoudend. Ik durfde haar niet zoveel te vragen, te bang dat ik haar niet zou begrijpen wat ze zou gaan antwoorden en nog erger, stel dat ze mij ook nog iets ging vragen!! Ik kwam dan ook niet verder dan: "C'est beau ici!" en "c'est une belle vue"! Mijn broer was trots op z'n zusje (?!) "Ze spreekt toch al wel een aardig woordje Frans". Vond mijn broer... Soms werden de pijnlijke stiltes opgevuld door kleine onderlinge discussies. Voor ons reed een trekker met een grote maaibalk achterop die mijn broer wilde inhalen, mijn schoonzus was echter van mening dat dit niet kon en we minstens in de berm zouden belanden …of nog erger….! Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat het weggetje wel zo smal was dat dit dan ook wel en hachelijke situatie zou gaan worden, maar wat moet je dan?! Telkens als hij een poging waagde schoot Ria overeind; "Veel te gevaarlijk, niet doen Jan!" Dus zo sloften we enkele kilometers achter een trekker met maaibalk, ondertussen genietend van het langzaam voorbij glijdend landschap van de Creuse. Eenmaal bij het huis aangekomen waren we onder de indruk. Het was net het huis van Hans en Grietje alleen dan niet gemaakt van allerlei lekkernijen maar van mooie 'en pierres'. Van binnen viel het huis ook niet tegen met nog volop mooie oude details zoals een prachtige open haard met een 'four en pain'. Het was zelfs zo, dat het meteen bewoonbaar zou zijn na een flinke schoonmaakbeurt. Ondertussen werd het huis, schuren en de buurt aan een grondige inspectie onderworpen. We waren het helemaal met elkaar eens. Dit was een prachtig huis in een schitterende omgeving en in een heel lief klein gehuchtje en dat laatste was nu net het probleem. Het was een TE klein gehuchtje. Er stonden in totaal 5 huizen waarvan er nog maar 3 bewoond waren en dat ook nog door mensen met behoorlijk grijze haren, conclusie; dit gehuchtje was gedoemd om uit te sterven. De ouderen gaan dood en er komt niemand voor in de plaats, dus zo'n gehuchtje bloed op den duur dood. Helaas.....

Die middag reden we naar Evaux les Bains waar onze volgende bezichtiging was gepland om 15.00 uur. Maar aangezien we nog erg vroeg waren zijn we even gestopt in het prachtige stadje Chambon sur Voueize. Daar mijn schoonzus beetje een morbide tic heeft n.l. kerkhoven bekijken, hebben we het plaatselijke kerkhof bezocht. En ik moet zeggen het was de moeite waard. Veel te vroeg kwamen we toch nog in Evaux les Bains aan en hebben daarom maar even een stadswandelingetje gemaakt. Bij de boulangerie lekkere broodjes gekocht en die in de kerktuin(!) opgegeten. Met een volle maag konden we toen genieten van de prachtige oude Romaanse kerk St-Pierre - et St-Paul uit de 11de - 12de eeuw. Om klokslag 15.00 uur stonden wij bij de Franse makelaar op de stoep. Met hem voor ons raceten we richting Auzances waarna we terecht kwamen in een liefelijk dorpje, Bussière Nouvelle. In het dorp stond een prachtige oude kerk, met achter de kerk een schitterend uitzicht op de Puy de Dome. De makelaar waarschuwde ons dat er in het huis een Nederlandse kunstenares woonde, die als een clochard leefde(?!), als een fransman dat zegt, dan beloofd dat wat!! Nou en inderdaad!!! Ze liep ons al tegemoet omringd door haar twee Golden Retreivers. Ze had grote laarzen aan en haar jas en broek waren zo te zien wel aan een wasbeurt toe, zijzelf kon dan ook mee in de Bio-tex! Eenmaal binnen in het huis vielen we van de ene verbazing in de andere. Omdat zij waarschijnlijk van water en elektriciteit was afgesloten en het toch wel warm wilde hebben, had ze ALLE deuren, kozijnen en de rest van het binnenwerk in het huis op gestookt in de open haarden!!

De makelaar knipoogde naar ons... maar ik had toch wel te doen met haar. Verder stond er in het huis, op een bank na, helemaal niets meer. Ze had zelfs geen bed om in te slapen. Waarschijnlijk hadden deze meubels haar 2 à 3 warme avonden bezorgd!! Het huis had trouwens een prachtig zicht op de oude kerk, maar dat was eigenlijk het enige positieve. Na vriendelijk afscheid hebben te genomen van de makelaar en de kunstenares hebben we nog even een wandelingetje gemaakt door het dorpje en zijn op het eind van de middag op bezoek gegaan bij onze vrienden, die in de buurt ook een huisje hebben. Hier wachtte ons een culinaire verrassing. Nog hartelijk bedankt, Anneke en Gert voor jullie gastvrijheid!!

De volgende dag hebben we een bezoekje gebracht aan de mooie stad Limoges. Op de terugweg nog even gesnuffeld in de winkel van een porseleinfabriek en een heerlijke espresso gedronken in een leuk cafeetje waar de eigenaar meteen naar z'n accordeon greep en ons trakteerde op onvervalste franse chansons. Hij bleek zelfs de mondharmonica te kunnen bespelen met z'n neus(?!) Later zorgde het toiletbezoek van Ria nog voor grote hilariteit zowel bij ons als de franse cafébezoekers. Toen wij voorbij het café reden keken alle stamgasten inclusief onze entertainer ons na. Ik denk dat er wel weer genoeg gesprekstof was die avond waarbij zij er nog wel één of twee bij konden drinken……….! Na ons laatste Frans/Nederlands ontbijtje gingen we weer onverrichte zake naar huis, maar toch ook zeer tevreden, want we hadden ontzettend veel plezier gehad in die paar dagen, maar het allerbelangrijkste; we hadden DE plek gevonden waar ons toekomstige droomhuis zou staan!!!

© 2002 Yvonne Rieschke