De experts
Een koe geeft alleen melk als ze een kalf gehad heeft. En om de melkgift in stand te houden moet de koe elk jaar weer van een kalf bevallen. Dat zoiets slechts en alleen gebeurt wanneer er vooraf sprake is van een bevruchting, nemen we als bekend aan. Laat dat maar aan de stier over. Maar wat te doen als je, zoals wij, maar twee melkkoeien hebt?
Het hele jaar door een stier houden is erg duur voor twee korte momenten van rundergeluk. De stier van de buurman? Dat zou een oplossing zijn, ware het niet dat Rambo, de volbloed Charrolais-stier van onze buurman ruim een ton weegt en dat onze Margherite en Suzanne kleine Jersey-koeien zijn die 'slechts' vierhonderd kilo wegen. Daar komen té grote kinderen van, als moeder bij de dekking al niet door haar rug gaat.
Gelukkig biedt de inseminateur een oplossing voor dit probleem. Monsieur Dubost verrast ons elk jaar weer met een nieuwe catalogus vol met viriele stieren, waaruit wij, namens onze koeien, een keuze kunnen maken. In de hoop op een stevig kalf met veel vlees kozen we voor Margherite een smaakvolle Limousin-stier, Charmeur. Voor haar dochter Suzanne was de juiste keuze nog belangrijker, omdat het voor haar de eerste keer zou zijn. We opteerden voor Bold Twister, een edele stier van hetzelfde ras als Suze zelf, zodat haar eerste bevalling gemakkelijk zou verlopen.
Op het juiste moment voorzag Monsieur Dubost de beide dames van het met zorg gekozen zaad en om er zeker van te zijn dat onze koeien zwanger waren, kwam de inseminateur na een maand of drie langs voor de gebruikelijke controle. "De oudere koe is zwanger, maar wat betreft de vaars heb ik m'n twijfels," deelde Dubost ons mee. "Als u wilt, kom ik over een maandje wel weer even terug."
Eigenlijk wilden we wel eerder zekerheid en we herinnerden ons een berichtje van onze veeartsen dat ze sinds kort beschikten over de apparatuur om een echografie te maken bij koeien. We maakten een afspraak.
Enkele dagen later reed Laurent, de oudste van de maatschap van drie veeartsen, ons erf op, beende de stal in en controleerde uitermate geroutineerd op handmatige wijze de toestand van onze koeien.
"Allebei zwanger," sprak hij kortaf. Blijkbaar was hij gehaast." Eigenlijk hadden we gevraagd om een echografie…," zeiden we enigszins beduusd. Laurent keek ons duister aan. "Allemaal moderne onzin; mijn jongere collega's zijn er dol op. Maar als je wilt, stuur ik Christophe vanmiddag wel even langs met dat apparaat."
Inderdaad verscheen Christophe drie dagen later triomfantelijk met een televisiescherm, veel snoeren en een geheimzinnig zilveren koffertje. Hij sloot de hele handel aan en benaderde de eerste koe. Suzanne keek ongerust achterom. Het onderzoek begon en Christophe wees enthousiast op de sneeuwstorm die op het beeldscherm te zien was. "Kijk, deze koe is zwanger!" Wat een opluchting.
Maar het slechte nieuws moest nog komen. Margherite werd voor de zekerheid ook gecontroleerd en de jonge veearts was ook hier pertinent. "Niet zwanger. Deze koe heeft een probleem met de baarmoederhals en zal nooit meer zwanger worden. Naar mijn idee kun je haar maar het beste een paar maanden vetmesten en haar dan slachten."
Dat was een akelige tegenvaller. Daar stonden we nu, met drie verschillende opinies van drie verschillende experts. De echografie had de doorslag moeten geven, maar we bleven onze twijfels houden. Net als de eerste twee experts hadden we het gevoel dat Margherite wél zwanger was. We hebben al bijna tien jaar ervaring met Jerseys en alle tekenen wezen erop.
Slachten is nogal definitief en we besloten Margherite het voordeel van de twijfel te gunnen. De draagtijd van een koe is, net als bij de mens, negen maanden en een beetje. De herfst vergleed, de winter kwam en het werd voor ons steeds duidelijker dat beide koeien drachtig waren.
Op een zonnige winterochtend met een vers pak sneeuw zagen we direct bij binnenkomst in de stal dat Suzanne binnen zeer korte tijd zou bevallen. Ondanks het feit dat het haar eerste kalf was, hoefden we niet te helpen en kwam Otto, een pront stierkalfje, vlot ter wereld.
Nu werd het afwachten hoe het met Margherite zou gaan. Met het oplopen van de jaren
duurt de zwangerschap vaak iets langer. Twaalf dagen hield ze ons in spanning. Maar
uiteindelijk was ze er, de kleine
Delpine. Wat waren we blij dat we het advies van Christophe om Margherite te slachten
niet opgevolgd hadden.
We belden hem op om hem ermee te plagen. "Ik kom vanmiddag langs om te kijken of het echt waar is," zei hij. En ja hoor, om een uur of zes kwamen beide veeartsen langs. Mét een fles champagne. Het eerste glaasje genoten we gezamenlijk in de stal, met de ogen gericht op het 'wonder'.
« vorige | top | volgende »