Babette

Ze had een groot hoofd, gele tanden, behaarde benen en we waren dol op haar. Haar naam was Babette en voor mij was ze de vervulling van een oude, langgekoesterde meisjesdroom: een eigen paard.

In de loop der tijden was onze kleine boerderij bevolkt geraakt met allerlei soorten dieren en het enige wat nog miste was een echt boerenpaard, zo eentje die een kar, een ploeg of een eg kan trekken. We hadden natuurlijk wel een tractor, maar het leek ons fantastisch om te leren werken met een paard. Het paste ook goed bij ons idee om het vak op ouderwetse manier te leren.

Het is verbazend hoeveel materiaal er daarvoor op het Franse platteland nog aanwezig is. Overwoekerd, in een hoek van een erf, tref je vaak nog een roestige ploeg of eg aan die je voor een habbekrats kunt overnemen. Veel mensen uit de buurt hielpen ons met het verzamelen van het benodigde materiaal, gecharmeerd als ze waren van het feit dat we op ambachtelijke wijze wilden leren werken.

Babette was nog jong en onervaren toen ze bij ons kwam. We zetten haar in de wei met onze koe Lisa en die twee werden op slag onafscheidelijk. Na enige weken ondernamen we een eerste poging om Babette van een hoofdstel te voorzien. Ze bleef doodkalm staan en na enige verwondering over het bit in haar mond, leek het erop dat ze voornamelijk genoot van alle aandacht die ze kreeg. Lisa keek vanaf de rand van het weiland een beetje jaloers toe.

Babette wende al snel aan alle andere attributen die nodig zijn om een paard agrarisch werk te laten doen. Ze leerde de mencommando's begrijpen en trok binnen de kortste keren trots een oude autoband over het veld. Het enige probleem was, dat haar hartsvriendin Lisa de koe hartverscheurend stond te loeien zodra Babette uit het weiland werd gehaald om te werken. Er zat maar één ding op: Lisa moest mee. En zo liep een fier paard haar eerste agrarische oefeningen te doen, op enige afstand gevolgd door een koe met zwaaiende uier.

Maar het ging ook wel eens mis. Op een dag hadden we Babette ingespannen om een eg over een veld te trekken. De eg haakte met één van de punten achter een grote steen, kwam weer los en tikte tegen de hakken van het paard. Dit veroorzaakte een ongekende paniek. Babette steigerde en dit anders zo kalme paard bleek opeens een fenomenale snelheid te kunnen ontwikkelen.

Met eg en al spurtte ze naar het andere eind van het veld, ontwortelde een stuk omheining en liep dwars door een hek heen de weg op. Begeleid door het kabaal van een dansend ijzeren rek op het asfalt verdween ze achter de horizon. Lisa, Rolf en mij verbijsterd achterlatend.

Normaal gesproken zie je hier op het platteland zelden iemand langs de weg, maar toen we met onze oude Renault-4 het spoor van Babette probeerden te volgen, bleken alle buurtbewoners al op de hoogte van het incident. Bij elke boerderij was er wel iemand die lachend opmerkte: "Hé, zoek je soms je paard? Ze kwam net langs en had behoorlijk haast! Die kant op."

Na enkele kilometers vonden we de eg naast de kant van de weg, maar geen spoor van ons paard. Uiteindelijk vonden we haar in een afgelegen weiland, waar ze rustig stond te grazen. Ze had haar kalme zelf weer hervonden en samen met Rolf liep ze tevreden terug naar huis. Onderweg genoot Babette van alle aandacht die de omwonenden aan haar schonken, want ondanks een licht leedvermaak, waren ze toch wel ongerust geweest over de afloop.

Juist die speciale karaktertrek van Babette, dat ze voortdurend aandacht wilde en bij ons wilde zijn, maakte dat we ons vaak schuldig voelden ten opzichte van ons paard. Je kon het erf niet op lopen of Babette stond van vreugde te hinniken bij het hek.

Als het aan haar had gelegen zouden we de hele dag samen zijn. We zouden samen tuinieren en afwassen en 's avonds zou ze haar 700 kilo paardenvlees bij ons op de bank nestelen om samen tv te kijken
Maar er was zo veel ander werk te doen en we konden Babette niet de aandacht geven die ze eigenlijk verdiende.

Uiteindelijk besloten we haar te verkopen aan iemand die meer tijd en werk voor haar had. Hartsvriendin Lisa was ontdaan, maar vergat na korte tijd haar verdriet omdat ze een kalf kreeg dat al haar aandacht opeiste. De oude Hubert, die een paar dorpen verderop woont en nog met paarden werkt, heeft zich over Babette ontfermd.

Ze maakt nu deel uit van een koppel dat een ploeg trekt en ander zwaar werk doet. Volgens de laatste berichten is ze zelfs op vakantie geweest, want Hubert trekt elke zomer een paar weken met een woonwagen door de streek. Dankzij haar vriendelijke karakter werd Babette deze zomer uitverkoren om deze rijdende residentie te trekken. Wat zal ze genoten hebben van alle aandacht onderweg!