Denise

Ooit kookte ze de sterren van de hemel in chique restaurants. Maar tien jaar geleden koos Heleen Oosterveld samen met haar man Rolf voor een boerenbestaan in de Auvergne. Ze beziet de romantiek van het leven op het Franse platteland met Hollandse nuchterheid en humor.

Denise
Vanaf het prille begin van onze vestiging op het Franse platteland waren we zeer geliefd bij Denise. Zelfs toen ze ons nog nooit had ontmoet, waren we één van haar favoriete gespreksonderwerpen, want we waren nieuws.

In Louroux de Beaune, een gehucht met nog geen tweehonderd inwoners, was de komst van de eerste buitenlanders een evenement dat niet onopgemerkt bleef. En als er iets is waar Denise van houdt, dan is het wel het bespreken van allerlei nieuwtjes. In het dorp heeft ze de bijnaam 'De radio van Louroux'. Je hoeft maar bij haar langs te gaan om in één klap van alles op de hoogte te zijn.

Denise, vijfenzeventig al, woont in een klein boerderijtje aan de rand van het dorp. Haar reumatiek en het feit dat ze geen rijbewijs heeft, kluisteren haar aan huis, hetgeen niet betekent dat ze verstoken blijft van de nieuwste ontwikkelingen in het dorp. Ze heeft zo haar bronnen. Allereerst is daar de postbode die elke dag op de koffie komt en die daar blijkbaar de tijd voor heeft.

Denise weet zodoende precies wie een aangetekende brief van de belasting krijgt, wie een geboortekaartje of een rouwkaart ontvangt en wie regelmatig iets bestelt bij een postorderbedrijf. Daarnaast laat ze veel aan huis bezorgen. De bakker komt elke dag langs, de groenteman en de slager ongeveer twee keer per week en de dokter zodra er maar de geringste aanleiding voor is.

En aan iedereen ontfutselt ze nieuwtjes. Zodra haar bron vertrokken is, kreukelt ze met haar looprek naar haar bakelieten wandtelefoon om al deze opwindende informatie door te geven aan haar vriendinnen in het dorp en tegelijkertijd haar voorraad nieuwtjes aan te vullen.

En zo was ze binnen de kortste keren op de hoogte van de komst van twee Nederlanders, die op nog geen kilometer afstand kwamen wonen. Na enkele weken hield ze het niet meer. Via de renseignements telephoniques achterhaalde ze ons kersverse nummer, belde ons op en nodigde ons uit eens langs te komen. We wilden graag inburgeren en gaven dus direct gehoor aan deze invitatie.

Het hele huiselijke leven van Denise en haar inwonende zoon bleek zich in één kamer af te spelen, ook al had de boerderij duidelijk meerdere vertrekken. In de woonkeuken bevonden zich ook de keurig opgemaakte bedden van de twee bewoners, de eettafel, de televisie en de drogende was.

Schoonmaken is niet Denise's sterkste kant. Het serviesgoed voelde vettig aan en het glaswerk was bijkans ondoorzichtig. We kwamen er later achter dat dit komt doordat ze nooit afwasmiddel gebruikt: het spoelwater wordt samen met de restjes van de maaltijd aan het varken gegeven. Het waterreservoir van haar koffiezetapparaat - altijd gevuld om elke passant met een kop koffie te verleiden tot een praatje - was voorzien van een dermate riante algengroei, dat een goudvis zich er gelukkig in zou voelen. Het weerhield haar er niet van om uitgebreid kritiek te spuien op de properheid van haar buurtbewoners.

Ze vroeg ons het hemd van het lijf over Nederland en gaandeweg werd het zó gezellig dat ze ons uitnodigde te blijven eten. Er stond een stoofpan met onbestemd maar heerlijk geurend draadjesvlees al sinds onze komst te pruttelen op de kachel. Bleef slechts de bereiding van de pommes frites over, want Denise verdacht buitenlanders ervan overal en altijd patat te willen eten.

Zelf at ze ze nooit, maar om op alles voorbereid te zijn, had ze al sinds jaar en dag een zak voorgebakken frites in haar diepvrieskist. Er werd een klein oud frituurpannetje met alarmerend weinig vet opgezet. Zoonlief werd gesommeerd de zak patat uit de vriezer te halen en de inhoud verdween in z'n geheel in het lauwe vet.

Na ongeveer een half uur, waarin we eerst nog dikke groentesoep met brood aten, was al het frituurvet geabsorbeerd en werden de samengeklonterde frieten ongegeneerd als een soort knapperige aardappeltaart geserveerd. Samen met het zeer smakelijke, doch beslist niet vetarme varkensvlees uit de stoofpan werd het bepaald een opgave om ons gastvrij hoog opgetaste bord leeg te eten. Het smaakte héérlijk, maar licht verteerbaar is anders. Drie dagen later kwam onze maag weer tot rust.

We wippen nog regelmatig bij Denise binnen, want zó slecht is de koffie nu ook weer niet. Zo blijven we exact op de hoogte van de nieuwste ontwikkelingen in ons dorp, want Denise weet alles. Maar uitnodigingen voor de lunch slaan we beleefd af.

Trefwoorden: Denise, Franse, Informatie, Meer, Rijbewijs, bakker, belasting, boerderij, eten, huis, in, kachel, platteland, restaurants, rust, wonen

« vorige | volgende »

Submenu