De eiken deur
Beste mensen,
In deze tijd van het jaar realiseer je je weer hoe snel de dagen, maanden, jaren voorbij gaan. Soms vraag ik me wel eens af of het niet komt, doordat we ons te weinig bewust zijn van de dingen waar we mee bezig zijn.
Ongetwijfeld kennen jullie de uitdrukking: 'Koop een boot en werk je dood'.
Nou, ik kan jullie wel vertellen dat hetzelfde óók op gaat voor een oud Frans huis.
Inmiddels hebben we met zowel een boot als een Frans huis ruim tien jaar ervaring en de tijd is omgevlogen.
Soms kijk ik wel eens naar mensen, die een werkstuk onderhanden hebben. Aan de manier waarmee ze met het materiaal omgaan, kun je vaak zien of ze het werk met liefde doen. Of ze genieten van het werk zélf, en niet bezig zijn met wat ze er mee verdienen, of wat ze daarna nog allemaal moeten doen.
Het volgende verhaal gaat daar over.
Ik wens jullie veel geluk met wat je hebt!
Goede voornemens
Vrienden van ons, Eva en Willem wonen in een dorpje niet zo ver bij ons vandaan.
Ze hebben een groot huis, een boomgaard, een uitgebreide moestuin met een kas er op, een onbekend aantal katten en een hond. In de schuur staan vaten met honderden liters cider en wijn te gisten.
Eva verzorgt de moestuin, maakt de groenten in, bakt quiches, probeert nieuwe recepten uit, maakt azijn van restjes wijn en vraagt vaak mensen te eten; dat vindt ze gezellig en ze maakt dan uitgebreide maaltijden klaar.
Willem werkt veel aan het huis. Hij legt vloeren, metselt en timmert; en heeft op die manier een voormalige schuur bewoonbaar gemaakt. Verder werkt hij natuurlijk ook veel in de tuin en knutselt voor de grap van een oud motortje een draaiend braadspit in elkaar. Ook mag hij graag andere mensen helpen en is dan ook regelmatig te vinden op plaatsen waar ingewikkelde of zware klussen gedaan moeten worden.
Als je onverwacht bij ze aan komt, dan is er altijd tijd voor een praatje, een kop koffie of een drankje. Vaak zitten ze ook zo maar voor de televisie of buiten in het zonnetje. Bij het vertrek krijg je dan meestal een stuk zelf gebakken taart, verse groente uit de moestuin of zelf uit zaad opgekweekte plantjes mee.
Toen ik er laatst weer eens was, liet Willem vol trots zijn zelfgemaakte hondenhok zien. Hij had het gemaakt in de vorm van een huifkar. Een mooi rond dak van smalle latjes, wielen er onder, en natuurlijk een deurtje met daarboven een keurig naambordje met de naam van de hond.
Het leek mij allemaal een beetje overdreven en toen ik dan ook voorzichtig vroeg, of hij het niet een beetje zonde van de tijd vond gaf hij als antwoord: 'Tijd, daar heb ik nou juist zo veel van'.
In één klap realiseerde ik me dat ik het tot nu toe steeds verkeerd gedaan had. Altijd maar haasten, waardoor dingen juist fout gingen. Niet genieten van het werk dat je doet, maar alleen maar denken wat er daarna nog moet gebeuren, waardoor er vaak juist minder uit je handen komt. Ik had het licht gezien en zou het geleerde nu meteen in de praktijk gaan brengen.
Op zolder wilde ik een nieuwe deur maken, en daar zou ik nu eens met de nieuw verworven inzichten aan beginnen. Een ander voornemen zou ik óók meteen in praktijk brengen. Geen nieuw hout kopen, maar dát gebruiken wat ik al jaren had liggen. Ooit had ik van iemand resten eikenparket gekregen. Het hout was wel te dun voor een deur en hier en daar een beetje krom getrokken, maar als ik het dubbel zou verlijmen en goed aanklemmen, zo redeneerde ik, dan zou ik daar een mooie eiken deur van kunnen maken. De lijm, die ik nog had staan, was wel erg oud en ik betwijfelde of ik wel voldoende had. Maar eerst het oude opmaken voor je nieuwe koopt. Het zou heus nog wel goed zijn en, als ik een beetje zuinig smeerde, zou het best voor elkaar komen.
Opgewekt ging ik aan de slag. Dit keer zou ik nu eens goed voorbereid te werk gaan. Het was mooi weer, dus ik zette buiten een tafel neer waarop ik zou werken. De maten werden genomen en het hout werd keurig op maat gezaagd. De te verlijmen delen werden met lijm ingesmeerd en met lijmklemmen vastgezet. Alles deed ik rustig zonder me te haasten. Intussen genietend van de natuur om me heen en de enkele voorbijganger die met bewonderende blikken naar het werkstuk keek, dat daar op tafel lag. Omdat het hout hier en daar een beetje krom was, had ik alle lijmklemmen gebruikt die ik in voorraad had. Het was dan ook een indrukwekkend gezicht. Hier en daar nog een paar schroeven voor extra versteviging en dan hoefde ik alleen nog maar te wachten tot de lijm droog was. Met als resultaat een prachtige deur. Normaal zou ik al ver vóór de voorgeschreven droogtijd gaan kijken of de lijmklemmen er al af konden, maar deze fout zou ik ook niet meer maken. Gewoon geduld hebben. Wat was het toch heerlijk om op deze manier te werken. Daar zou ik in de toekomst nog veel plezier van hebben. Een mens is toch nooit te oud om te leren!
Eindelijk was het moment suprème aangebroken. De droogtijd was ruim verstreken en de lijmklemmen konden er af. Of het nu kwam dat de lijm niet goed meer was, of dat het hout te vet was, maar de verlijmde delen kwamen meteen weer los. Op de tafel lag een verzameling met lijm besmeurde planken.
Omdat ik met dit hout niet veel meer kon beginnen, heb ik alles in stukken gezaagd en vervolgens met de bijl klein gehakt. Aan het einde van de dag had ik op die manier een kist vol prachtige aanmaakhoutjes!
Ik betwijfel of ik hiermee het beoogde doel heb bereikt en het zal wel even duren voor ik me deze nieuwe manier van werken helemaal heb eigen gemaakt. Maar dat is niet zo erg, want tijd, daar heb ik immers zo veel van…..
vriendelijke groet, Frans Brugman
« vorige | volgende »
LA VIE EN FRANCE | R.A. Kartinistraat 5 | 3573 XA Utrecht | 0623 617862 | info@la-vie-en-france.nl | Whatsapp | Privacy | 2024 LA VIE EN FRANCE | Originally designed by HTML5 UP | Adapted and edited for CMSimple_XH by fhs | Inloggen