Cannes

Deze zomer was ik met mijn beide kinderen een week in Cannes, zeven nachten in het appartementencomplex Villa Maupassant, in de wijk La Bocca. Het was voor mij de derde keer dat ik in deze Zuid-Franse badplaats was. Eigenlijk is dat niet de juiste benaming voor deze stad, want echte badplaatsen vind je meer naar het oosten en het westen. Zoals Saint-Tropez, waar we ook een middagje naar toe waren. Om bekende mensen te spotten, maar dat is helaas niet gelukt. En Antibes, waar ik op een gehuurde mountainbike heen fietste. Bij de daar langs het strand geparkeerde auto's trof ik geen enkel Nederlands kenteken aan. Bij sommige strandtenten, die meer het karakter van een club hadden, stonden bewakers bij de geparkeerde auto's. Ik nam aan dat dit de meer vermogende Fransen waren, die hier hun auto neerzetten. Om vervolgens van alle gemakken voorzien in de zon te gaan liggen.

Daarvoor is Cannes natuurlijk de uitgelezen locatie, met aan de andere kant van de Boulevard de la Croissette de hotels, waarvan de vergane en weer herstelde glorie afstraalde. Ik ben dus drie keer in Cannes geweest, de eerste keer was in 1988, ik was bijna drie jaar getrouwd en we hadden nog geen kinderen. We waren met de slaaptrein vanaf Den Haag Hollands Spoor vertrokken, al lukte het niet echt om ook daadwerkelijk te slapen. Daarvoor stopte de trein 's nachts te vaak en sowieso was het vreemd om in een trein te liggen. Ons hotel was vrijwel tegenover het station, een kamer aan de achterkant, waar ook de keuken van een restaurant op uit kwam. Gedurende ons hele verblijf daar werden we vergast op de geuren van de Franse keuken. Daar hebben we zelf ook wel een keer van genoten, maar meestal deden we het met een Pain Bagnat of Pain Grèc bij één van de vele kiosken die de boulevard rijk was. Helaas verpestten we zelf grote delen van ons verblijf daar door regelmatig ruzie te hebben.

Daarom besloten we in 2008, twintig jaar later, er nog een keer met onze kinderen heen te gaan. We verbleven toen niet in Cannes zelf, maar in Mouans Sartoux, ongeveer een half uur rijden van het centrum van Cannes vandaan. Toen genoten we veel meer en voor mijn zoon was het dan ook een locatie waar hij graag nog een keer heen wilde. Tijdens ons verblijf maakte ik min of meer de afspraak met mijn vrouw dat we nog een keer in de opvallende suite van het Majestic Hotel zouden verblijven. Waarschijnlijk pas als de kinderen het huis uit zouden zijn. Maar helaas overleed zij vorig jaar aan de gevolgen van endeldarmkanker. Op de dag dat zij te horen kreeg dat zij nog hooguit een maand te leven had, kwam zij nog op die afspraak terug. Zij zei dat dit nu zeker niet meer door zou gaan, want zij was al lang niet meer in staat om te reizen. Zelfs een ritje naar Hoek van Holland kostte haar enorm veel moeite en pijn. Op diezelfde dag overleed ze ook 's avonds, min of meer in mijn armen.

Een jaar na haar overlijden leek het, mede vanwege die afspraak die nooit meer door zou gaan, een geschikte bestemming voor een vakantie met mijn kinderen. In eerste instantie dacht ik dat ik alleen met mijn zoon van zestien zou gaan, omdat mijn dochter van bijna drieëntwintig al twee keer zelf op vakantie was geweest en waarschijnlijk ook niet mee zou willen. Maar dat bleek dus wel zo te zijn. Dus zaten we met z'n drieën in dat appartement. 's Ochtends gingen de kinderen naar het strand, dat op een paar minuten lopen was, en 's middags reden we ergens heen en gingen shoppen. Zelf rommelde ik 's ochtends wat aan in en om het appartement, onder andere hield ik een vakantiedagboek bij op mijn iPad. Het was een geslaagde tijd, met gemengde gevoelens. Als herinnering eraan heb ik een foto van de boulevard op canvas laten afdrukken, die nu boven het dressoir hangt. In de rechterhoek van de foto staan twee lege, blauwe stoeltjes, de linker iets naar de rechter gedraaid. Toen ik de foto nam zag ik die stoeltjes helemaal niet bewust. Achteraf is het nog een verwijzing naar mijn verblijf in 1988, toen we vaak op die stoeltjes naar de Middellandse Zee zaten te kijken. Het kijken naar de foto vervult mij met zowel verdriet als vreugde.

Frank Bastiaans