Camping aan de Côte d'Azur
In de loop van een warme zomeravond gaan mijn vrouw en ik een pizza eten in het
restaurant van de camping. Eigenlijk een veel te grote en ietwat sjieke tent voor zo'n
camping als deze.
Al wachtend op mijn eten zie ik verschillende gasten binnenkomen en zo ook een jong
echtpaar met een kind van ongeveer zeven maanden. Wat haar op het hoofd, schone kleren,
speen in de bakkes en eigenlijk veel te moe voor een etentje met pa en ma. Dus wat doe
je in zo'n geval als een kind van zeven maanden? Je gaat zitten jengelen, huilen,
krijsen en vooral laten merken dat je het niet naar je zin hebt in deze sterk
overbelichte eettent.
Nu heb je ook nog eens een moeder getroffen die niet goed raad weet met dergelijke
openbare situaties. Eigenlijk wilde ze helemaal niet uit eten gaan, maar manlief had
deze keer geen zin in de dagelijkse bbq en stelde met enige dwang voor om uit te
eten.
Wel, vooruit dan maar, het is tenslotte vakantie en om de goede sfeer niet te bederven
zegt moeder met enige tegenzin toch maar ja.
Als pa helemaal klaar staat om te vertrekken, is moeder nog druk bezig om alle spullen
bij elkaar te zoeken voor een avondje uit eten met de kleine. Bepakt en bezakt vertrekt
het jonge en nu al uitgebluste stel richting de eetgelegenheid . Lang leve de
vakantie!
De kleine wereldburger laat zich met alles wat hij al heeft van de verkeerde kant zien. Hij dreint, zit totaal niet stil in zijn buggy en heeft al helemaal geen zin in dit culinaire uitstapje.
In het restaurant wordt het drietal met overdreven vriendelijkheid verwelkomd en ze
krijgen een ereplaats in het midden van het eetlokaal.
Vader is zichtbaar trots op de kleine en is druk met zijn kind bezig. Hij heeft weinig
tot geen aandacht voor zijn uitgemergelde vrouwtje. De lange slapeloze nachten van het
gehuil tekenen zich zichtbaar af als donkere wolken onder de ingevallen ogen. De keuze
van het menu is snel gemaakt. Het wordt een eenvoudig spaghetti met van die kleine
schelpjes waarvan mij de naam nu even niet te binnen wil schieten.
Als de twee borden pasta worden geserveerd, stort pa zich als een hongerige wolf op
het eten en heeft geen oog voor de kleine in de lage buggy. De kleine wil aandacht,
maar krijgt dit niet. En terwijl pa de spaghetti met lepel en vork naar binnen slurpt,
probeert moeder haar kleintje tot rust te bedaren met de inhoud van de meegenomen
boodschappentas vol plastic speelgoed.
Als eerste verscheen een grote veelkleurige kubus met allerlei functies waarvoor geen
aandacht was. De kubus nam zo'n beetje de gehele buggy in beslag. Vervolgens toverde
moeder een felgele beer tevoorschijn die gelijk een beestachtig einde vond op de grond.
Tussen twee snelle happen slierten door pakte moeders een groot model plastic IPhone
uit de tas en zette deze aan het oor van haar kind. Even was er rust, snel een vork
spaghetti naar binnen en het volgende speeltje verscheen al weer uit de onuitputtelijke
boodschappentas. Uiteindelijk lag er een halve meter speelgoed verspreid rond de tafel
en het serverende meisje moest met een wel uitgemeten aanloop over de berg speelgoed
springen om het dessert op tafel te zetten .
Zo langzamerhand kregen alle restaurantbezoekers enige meelij met het jonge moedertje en zo ook de meisjes van de bediening. Een van de wat oudere serveersters nam de buggy en ging een stukje door het etablissement rijden om de krijsende inhoud van de wagen tot bedaren te krijgen. Maar dit ging de vader toch iets te ver. Met een rood aangelopen hoofd en de tomatensaus nog op de wangen, snelde hij achter de serveerster aan met de mededeling dat het aardig was aangeboden, maar dat het echt niet nodig was.
Accuraat nam hij de buggy over, bedankte de serveerster voor haar aangeboden diensten, rekende snel af en vertrok naar zijn gehuurde mobilhome, terwijl zijn overspannen vrouwtje nog net haar laatste hapje crème brûlée naar binnen propte.
Jan de Ruyter
Rotterdam