Bonjour

En dan zit je in Frankrijk, in de Allier. In een oude boerderij die nog lang niet klaar is. Het regent. En als je de weerberichten mag geloven zal dat nog wel even duren.

Waar zal ik beginnen met ons verhaal? Wanneer besloten we om te emigreren? En waarom naar dit piepkleine dorpje, Isle et Bardais? In de wijde omgeving wonen nog geen zeven inwoners per vierkante kilometer! Er zijn genoeg redenen op te noemen om te emigreren, maar er zijn ook genoeg redenen om het niet te doen.

Voor ons was de belangrijkste eigenlijk wel: de vrijheid. Niet alleen meer ruimte, meer lucht, meer natuur, maar zeker ook de vrijheid om je eigen leven te leven. Zonder baas, zonder drukte, zonder alle kouwe drukte, als je begrijpt wat ik bedoel (hum).

Op een gegeven moment hebben we gewoon de knoop doorgehakt en ons huis te koop gezet. Nog geen enkel idee waar we in Frankrijk zouden gaan wonen, wel een idee over waar we in ieder geval niet wilden wonen. Het zuiden en de kust vielen af, te duur en te toeristisch. Het noorden viel af want we wilden wel in de heuvels wonen en het weer moest zeker wat beter zijn.

Een verkochte woning en een nieuw avontuur

Voordat we het goed en wel door hadden, was ons huis verkocht aan een van mijn beste vriendinnen, Rietje. Voordat de makelaar (de beste van heel Nederland) kans kreeg ook maar iets te doen, was het al gebeurd. Nou, ik heb andere verhalen gehoord, maar ja, nu werd het wel serieus. Er moest een huis gezocht worden en wel binnen drie maanden (slik).

Op naar Frankrijk om ons te oriënteren. We kozen de Bourgogne (Nièvre) en de Auvergne (Allier) uit. Vlak voor vertrek maakten we nog snel een afspraak met een makelaar in de Nièvre om een huis te bezichtigen en daar gingen we. Onze boxer, Koos, moest naar de kennel, geen gesnuif en vieze luchten op de achterbank bij zo’n enerverende onderneming!

Een moeizame zoektocht

De makelaar bleek een alleraardigst vrouwtje (ja, sorry, maar ze kwam maar tot mijn navel, en ik ben al niet groot) die ons naar het huis loosde. We waren niet gecharmeerd van het lelijke geval met bijbehorende ruïnes en ook niet van de volgende objecten die ze in vliegende vaart met ons in het kielzog liet zien. Volgens mij hebben we zowat heel het departement doorkruist. De sombere, brakke gebouwen in zompige weilanden deden ons huiveren. Help, waren we niet wat te enthousiast aan dit avontuur begonnen en moest ons budget verdrievoudigd worden (wat niet kon) om iets acceptabels te vinden?

Toen ze ons de volgende dag enthousiast naar een groot, verlaten hotel zonder tuin aan een drukke weg met dichtgetimmerde, troosteloze krotten meenam terwijl ze vreugdekreetjes uitte over de fantastische mogelijkheden ervan, wisten we het zeker: weg, weg, weg!

St. Plaisir: een nieuw begin

Juist toen we radeloos op een pleintje hadden geparkeerd en ons afvroegen wat nu te doen, belde Rietje me via de gsm. Of we het niet erg vonden om een maandje eerder uit Nederland te verdwijnen, want de kopers van haar huis moesten er echt in maart in. Dus moest zij in ons huis. Natuurlijk stelde ze voor om zelf in een garage te gaan zitten als het niet anders kon, maar ja, daar ben je niet al 25 jaar vriendinnen voor, dus liet ik haar sussend weten dat het helemaal geen probleem was. Verwilderd keken Rens en ik elkaar aan. Twee maanden!

Toen ik weer in de auto stapte, was de beslissing al gevallen. St. Plaisir. Een plaats met zo’n naam, dat kon toch alleen maar leuk zijn? Met frisse moed vervolgden wij onze weg.

Het perfecte huis?

De volgende ochtend besloten we eerst maar een paar makelaars in de buurt te bezoeken. Onderweg genoten we van het ongerepte groen. Geen schreeuwende reclamezuilen langs de weg, geen rotondes, verkeersdrempels of verkeerslichten. Wel glooiende heuvels, prachtige oude boerderijen, hier en daar een kasteel, een herenhuis of een prachtig kerkje.

In een middeleeuws stadje vonden we een oud typisch langwerpig huis uit 1850. Ondanks de slechte staat van onderhoud zagen we mogelijkheden. Twee dagen erna was het voorwaardelijke koopcontract al getekend. Moesten we ons nu flink gaan bezatten of hadden we de miskoop van de eeuw gedaan?

Een koude start

Koud is het in de Allier, bitterkoud. Ook al staat er een knots van een oliekachel in het huis die op de hoogste stand staat te loeien, het blijft steenkoud. Misschien komt het omdat het huis bijna drie jaar niet bewoond is en er nog veel vocht in de dikke muren zit.

Er volgt een periode van schoonmaken en opruimen. De hele zolder wordt leeggehaald. Langzaam maar zeker verandert de troosteloze aanblik van het 150 jaar oude huis in een frissere versie.

Eerste stappen in ons nieuwe leven

Ons plan is om eerst het ene deel van het huis provisorisch op te knappen en daarna het andere deel aan te pakken. Daar willen we een chambre d’hôte van maken die begin volgend jaar klaar moet zijn.

Tussendoor komen er veel vrienden en familie langs. Sommigen nemen ongevraagd zakken gips mee of gasbranders en allerlei gereedschap. Anderen nemen potten pindakaas, hagelslag en rookworsten van de Hema mee. Heel bijzonder die bezoeken, veel intenser ook.

Altijd als het huis weer leegstroomt, moeten we een paar dagen wennen aan de stilte. Het is als het terugkomen van een heerlijke vakantie; bij thuiskomst voel je je dan even ontheemd.

Annette Kuypers