Bomen aan de bar 2

Om eventuele belangstellenden meteen maar te ontnuchteren: weinig geboom aan de bar, weinig Nadège in deze aflevering! Maar mensen, moed houden. Ik rep toch over 'weinig'?

De dag na zijn spraakmakende avond met Nadège in haar “Café des Sports” zat Harry hier thuis stilletjes na te sudderen. Tot hij de rug rechtte, opstond en achter zijn eigen laptop ging zitten. Ik kon niet nalaten te vragen naar de reden van deze plotselinge energietoename. Hij antwoordde nog nooit iets in het Frans te hebben vertaald. Hoofdzakelijk omdat je dan van goede huize moet komen om in staat te zijn je Nederlandstalige gedachten en gevoelens qua sfeer en expressie naar het Frans over te hevelen. Maar er was iets, iets ondefinieerbaars aan de hand.

Hij werd puur geleid door de herinnering aan dat gemeenschappelijke element in het gesprek van de vorige avond. Alleenstaande Nadège met haar twee kinderen, haar gescheiden vriendje Eric en zijn zoontje. Haar verdrietige broer die alleen de donkere avond in stapte; op pad naar de kans van de dansvloer; en onze vriend Harry die er ook aardig over mee kan praten. Hij pakte zomaar ineens die tekst van “van Eeghenstraat” * van Frans Halsema er bij en begon doodgemoedereerd te proberen er een Franse versie naast te maken. Natuurlijk is hij geen Aznavour of Aragon, geen Bécaud of Baudelaire. Hij is gewoon Harry die benieuwd was naar de reikwijdte van zijn Franse woordenschat.

Een ingeving? Hulp van boven langs drie lijntjes tegelijk? Dat maakt niet uit.
Na verloop van tijd schoof hij zijn stoel achteruit en keek mij stomverbaasd aan.
Hij had op één woord na een tekst gebakken die wij als Nederlanders allemaal met enige kennis van de Franse taal best zouden begrijpen. Hoe Fransen er over zouden oordelen is vers twee, chanson deux. Maar wat deed onze vriend? Hij tikte er een opdracht en de datum onder, pakte zijn jack en liep naar beneden, naar de eerste de beste twee die in hem opkwamen. Maar ook omdat hun namen er onder stonden.

Denk nou niet dat ik, zijn vriend Richard, een hekel zou hebben aan terras en café.
In tegendeel. Au contraire! Maar vaak laat ik hem even alleen zijn gangetje naar beneden gaan. En in dit geval zeker! Daar komt bij dat ik het ook wel lekker rustig vind, zo af en toe zonder hem. Uren aan een stuk zo een stoomketel als Harry horen sissen vraagt af en toe om uitblazen. Het was ooit zo erg dat ik zei: “Harry, ik zou soms willen dat jij op batterijen liep en dat ik dan precies wist waar ze zitten…” Pardon mensen, even afgedwaald….

Harry stapte de zaak binnen met de opgerolde tekst in zijn hand. Ze stonden beiden achter de bar, begroetten hem vriendelijk en vroegen hoe het ging na gisteravond.
Je kent vast wel die gemoedelijke Franse gewoonte: elkaar even quasi en passant de hand schudden. Ja verdraaid, een beetje als 'in het voorbij gaan'. Toen dat kleine ritueel ook had plaatsgevonden legde Harry z'n tekst op de toog en vertelde iets over de achtergrond. Nadège had het vel in de hand en Eric las over haar schouder mee. Maar; vertelde hij mij; pas toen maakte een gevoel van grote twijfel zich van Harry meester. Pas toen besefte hij ten volle dat dit nu niet bepaald een vrolijk tekstje is.

Naar waarheid voegde hij er aan toe dat het die middag bij hem was opgekomen door het gesprek van de vorige avond. Echter, daar was Eric niet of nauwelijks bij geweest. Ik hoop lezer, dat je de samenhang begrijpt.
Ze zeggen wel dat de vrouwen jaloerse types zijn, mannen kunnen er ook wat van!
Het gevolg is dat Harry er sindsdien niet meer elke dag een kop koffie of een biertje gaat halen. En als hij gaat dan zoekt hij een rustig hoekje op. Om vooral te tonen dat hij niet gek is, dat hij het al lang heeft gesnapt als de sfeer naar de zin van deze of gene iets te snel te amicaal mocht zijn geworden.

“Harry, waar maak je je druk om? Een café is voor velen een sociale verwerkplek.
Je weet wat je vriendin Willem, zelf dochter van een kasteleinse, je ooit vertelde.
Die hééft toch wat aan verdriet en misère moeten aanhoren in haar jaren samen met moe achter de tap? De' treurwilgen' vertrokken, hadden hun verhaal even lekker op de toog geëtaleerd en lieten het daar doodgemoedereerd op achter. Moeder en dochter echter mooi opgescheept met een soort van na ijlende echo van hun ellende!
En als je er op één avond zo een paar tegelijk aan je oren hebt hangen…Catastrophe!

Ach Harry, per slot van rekening heet die tent van jou “Café des Sports!” Goal voor..

© Richard Lippert
richardlippert@orange.fr

van Eeghenstraat

Toen wij de hoop lieten varen schat
zocht ik een dak, ja God, je moet toch wat
Ik vond een schamele zolder en dacht schamper: hoe kolderiek
't Is kil en tochtig daar maar geen paniek,
'k zie wel hoe het verder gaat
in de van Eeghenstraat

Het 'doen alsof', het hoeft niet meer
we hebben onze vrij- en blijheid weer
't Is het best voor ons twee ook al valt het niet mee vandaag
maar lig vooral niet wakker met de vraag
over hoe het mij vergaat
in de van Eeghenstraat

Nog zie ik in gedachten
jou voor de deur op me wachten
'toevallig in de buurt' dacht je, kom ik ga eens aan
Buiten droop de regen
het viel je duidelijk zichtbaar tegen
'Zo laat al weer', en voorgoed zag ik je gaan

Er is geen reden voor de minste spijt,
het moois van vroeger is verleden tijd
en alles zal vroeg of later door de tijd wel verwaterd zijn
net als het ijs op mijn raamkozijn
waarin ik schreef “Lief, het gaat…”
in de van Eeghenstraat

'Second Avenue'/Tim Moore
Behind the Dikes Music
Nederlandse tekst: Peter de Vos, voor Frans Halsema