Bomen aan de bar

Wat doe je als er niemand om je heen is, niemand om mee te praten? Niemand die met haar warme armen onder die van jou door of over de jouwe heen bewijst dat twee plus twee mínstens vier is? Niemand om lekker voor te koken, om simpel voor te mogen bestaan, waar je hartverwarmend en woordeloos door wordt gewaardeerd?

Dan ga je de deur uit om even onder de mensen te zijn. Je hebt geen auto, je bent aangewezen op je kuierlatten en je treft het als je dan niet in de rimboe zit.
Harry zit aan de rand van de stad en toch maar tien minuten wandelen verwijderd van een etablissement dat hij al snel tot ook zijn stamcafé heeft verkozen.

Het is een gewilde stek voor jong en oud, zowel op het brede terras als binnen.
Er hangen twee beeldmonitoren of 'teevees'. Op het grote scherm draaien zenders als klonen van MTV of TMF de hele dag hun clips van popartiesten af. Op het kleine kun je paardenraces en andere sportreportages volgen. Al was het alleen maar om te zien of je prijs hebt. Want Frankrijk is een land waar je in elk café kunt gokken. Je koopt een of meer loten en je wordt op je wenken bediend. Niks tijden wachten op de uitslag. Meer 'kássa terwijl je wacht'! Binnen enkele minuten weet je of je al wéér niks hebt óf dat je aan het speciale barretje tegen inlevering van je gelukslot de winst in klinkende of knisperende munt krijgt uitgekeerd.

Een aanstekelijk sfeertje voor iemand die de gestresste wereld van de krioelende mierenhoop in het vaderland bewust achter zich heeft gelaten.
Madurodam op werkelijk ware grootte.
Harry houdt van Frankrijk, van die bijna Spaans laconieke “Mañana” houding als er iemand even te heetgeblakerd eisen stelt. Doucement, doucement, petit canon?
(Rustig, rustig, wil je wat drinken?). Maar vergis je niet: ze kunnen ook acteren als quasi verontwaardigde Italianen wanneer het bijvoorbeeld gaat om… politiek!

En dát is nou juist het fijne! Gewoon nérgens verstand van hebben, hoogstens de taal in voldoende mate beheersen en je geniét met volle teugen. Helemaal als de Franse zon zijn (want het is immers le soleil) bestaan glunderend demonstreert en de winkelstraat streelt met vingers van zacht gouden licht.Dat stilletjes gadeslaan en kostenloos: geniéten. Dat nodigt vooral uit tot je aansluiten, meedoen, deel uit maken van dat weldadige wereldje. Wereldje? Pas op!
Als je er eenmaal gevoelig voor bent dan wil je niets anders meer….

De plaats waar Harry zijn bivak heeft moeten opslaan is een stadje, gezegend met thermale baden. Gekscherend; gezien de samenstelling van de slenterende, en zeg maar liever schuifelende passanten; noemt hij ze wel terminale baden!
Voorbeeld van Harry's galgenhumor!
En in dát stadje, in dié winkelstraat is 'zijn' “Café des Sports” gevestigd. Compleet met eigentijdse faciliteiten als gratis internetten. Daar hééft Harry wat gebruik van gemaakt zolang zijn Orange Livebox één grote puihoop was en dat wéken bleef.
Maar nu is tot zijn grote opluchting alles geregeld. Althans, daar lijkt het sterk op.
Want je weet nooit met die Fransen en met al die leidingen en kabels bloot tegen de gevels en zomaar over de straat gespannen. Als het onweert dan kan je soms lachen.
Dan wil er maar al te gemakkelijk wel eens wat uitvallen. Zorg dus dat je thuis altijd een kaars bij de hand hebt.

Dat café wordt uitgebaat door een stevige, maar niet te struise waardin. Nadège!
Uitzonderlijke naam voor een Française, maar die naam komt uit het Russisch.
Vertelde ze Harry op zeker moment. Alle zeven dagen van de week is zij in touw.
Voor de gasten, dus ook voor Harry, en voor het broodnodige levensonderhoud van haar, haar kinderen en haar vriend. Want het is als met strandtenten in Nederland:
als het weer teleurstellend is, dan onherroepelijk óók de klandizie, de omzet!

Gisteravond had hij na weken van beklemmende, benáuwende onzekerheid dan toch 'ten langen leste' wat te vieren. De telefoon deed het comme il faut, de Orange Livebox deed het éindelijk naar behoren én er was geld op zijn rekening gestort! Halleluja. Op naar “Café des Sports”, op naar Nou, Nou, Nadège.

Het was geen denderend weer en dus was het er ook niet denderend druk.
Aanvankelijk zat onze vriend aan een tafeltje het streekorgaan door te bladeren.
Tot dusverre had hij zich nauwelijks gewaagd aan een kleine knusse kout met de stralende waardin. De voorafgaande weken had hij zich aardig afzijdig gehouden, zichzelf kennende en zijn behoefte aan menselijk contact. Hij was bang door de mand te vallen, bang voor de kans dat hij binnen de kortste keren iets van zijn ziel zou blootleggen. Dus dan weet je het wel.…

Maar gisteravond voor het eerst pakte hij op zeker moment zijn jack en sigaretten en ging aan de kop van de bar zitten. Dat was weer zo'n punt in een proces, zoals hij dat pleegt te noemen. Het was redelijk rustig. En nijvere Nadège kwam achter de bar naar hem toe, bij hem staan en begon met hem te praten. Blijkbaar benieuwd wat Harry nou eigenlijk voor een type is. Die had het uitermate naar de zin. “Doe mij nog maar een demi-pression”. Het biertje smaakte beter dan andere keren en hij hoorde haar belangstellende vragen aan. Graag zelfs! Logisch toch? Niet dan?

Er kwam een man binnen, hij liep naar de waardin en kuste haar. Het bleek haar broer te zijn die vijftig kilometer verderop woont en was gekomen om een dansavond te gaan bezoeken. Harry kent zo'n tent daar in de buurt, “Le Foulon”, zo eentje met accordeonmuziek en wals-musettende eenzamen… Zie je 't voor je? Mis-troos-tig! Wanhoop ten top! Toen hij na nauwelijks tien minuten de deur uitliep om zijn op voorhand reeds twijfelachtige kans te gaan benutten vertelde Nadège dat haar broer eenzaam en verdrietig is. Nét iets voor Harry, de kameraadschappelijk werker!

Hij zei zich juist tot die soort mensen aangetrokken te voelen en dat hij graag haar broer wilde opbeuren. Lezer, het voert te ver om van de hele conversatie te verhalen. Maar een enkel noemenswaardig feit wil ik nog wel kwijt:

Ze vroeg of Harry kinderen heeft en wat hij hier doet. Geen woord over vrouw of partner. Hij vroeg op zijn beurt naar haar kinderen en weer werd met geen woord gerept over een mogelijke levenspartner. Eigenlijk hadden ze geen woorden nodig, ze doorzagen elkaar en elkaar's omstandigheden! Gewéldig, en de sfeer was idem dito. Steeds als ze werd weggeroepen voor een bestelling kwam ze weer bij hem terug en zo werd de verstandhouding verder gevoed door een bijna filosofische ontwikkeling van hun gesprek. Ze hadden elkaar zonder enige twijfel herkend. Al in die eerdere, oppervlakkig schijnende voorafgaande bezoekjes van Harry aan haar terras en aan haar etablissement. Gelijke golflengte of zoiets? Onuitgesproken begrijpen… !

Harry vroeg ergens in hun conversatie naar haar personeel. En naar de knaap die hij er vaak zag rondlopen. Die als ober meehielp en Harry het gevoel gaf dat het vast een familiebedrijf is. Met deze Eric als telg. Tot bleek dat hij haar vriend is.

Je zal het niet hebben verwacht, maar Harry reageerde welgemeend enthousiast.
Fijn voor haar en wat leuk om te vernemen. Géén teleurstelling of domper op de uitwerking van het zo intrigerend verlopen gesprek. Maar hij was wel zo eerlijk om iets van verwondering te uiten. Want haar vriend was tamelijk vrouwelijk op hem overgekomen. Een mens kan zich schromelijk vergissen, zo blijkt weer eens…
Kijk dus te allen tijde uit om niet spontaan en klakkeloos 'in te vullen'! Valkuil!

Inmiddels was Eric; misschien na een vrije avond; op het toneel verschenen en had de bediening grotendeels van haar overgenomen. Vrolijk als altijd. Maar Nadège had al verteld dat ook hij een gescheiden vader is met een zoontje van tien. Zelf bleek ze een dochter van dik zeventien en een zoon van vijftien te hebben. Voeg er haar ge scheiden broer met zijn ziel onder de arm aan toe én Harry met zijn bagage, zijn volle bepakking. En dat op één avond in één knusse kroeg.

Waar tezelfdertijd de jonge generatie in de leeftijd van tussen vijftien en twintig stoer én verliefd acteerde en navenant reageerde. Er duidelijk op uit die zo herkenbare indruk te maken. Maar zonder ook maar énig besef van wat er nog allemaal in het verschiet kan liggen. Harry rekende af en stond op. Het was mooi geweest en hij slenterde huiswaarts, door de donkere straten van het totaal in onwetend verkerende dromende stadje. Waar ten minste nog iémand wachtte. Schrale troost, het was..

Trefwoorden: Bomen aan de bar, Faciliteiten, Frankrijk, Franse, Gratis, Kinderen, Le, Meer, Orange, Rustig, Soleil, auto, geld, in, sfeer, stad, taal, telefoon, tent, vragen, wandelen

« vorige | volgende »