Als de mirabellen vallen 2

De mirabellen zijn inmiddels gevallen en de kleine goudgele rakkertjes zijn door mijn vrouw en ik met veel liefde en rugpijn opgeraapt en verzameld in een grote plastic ton van veertig liter. De eerste stappen naar een eigen gebrouwen drankje zijn gezet.

De ton met veertig liter rottende mirabellen heeft enkele weken in onze garage onder het huis staan pruttelen. De echte kenners spreken in dit geval over fermenteren of gisten.

Regelmatig ben ik, met de angst in mijn laarzen, de garage binnengelopen om te kijken of de ton nog heel was. Ik had helemaal nog geen ervaring met dit soort processen De ton leek langzamerhand een eigen leven te gaan leiden. De lokale ervaringsdeskundige had mij verteld regelmatig te roeren en de boel wat om te gooien, waardoor de pitten naar de bodem zakken. Bij het openen van het vat borrelen kleine luchtbelletjes omhoog en een aangename alcohollucht trekt in mijn neusgaten omhoog. Na het openen en roeren zie ik een ontwakende vulkaan van bruingele derrie.

In mijn ergste nachtmerries zag ik, na een immense explosie, de rottende mirabellensmurrie langzaam maar zeker van het plafond en de muren van de garage naar beneden glijden. De muren van mijn garage opnieuw geschilderd in een okergele kleur, een natuurlijke structuurverf van opgedroogde mirabellen. Gelukkig is het nooit zover gekomen. De deksel, met speciale afsluitingsband, heeft de gistende vruchten goed in het gareel gehouden. Het destilleren kon beginnen. Nu was het zaak om een distilleerder te zoeken die onze opbrengst zou veranderen in een prettig drinkbaar drankje. Na een klein onderzoek op internet kom ik achter de betekenis van het woord destilleren of distilleren, het mag blijkbaar beide, en het komt van het oude woord distillare, wat “druppelen” betekent. En dat is waar het bij destilleren om gaat: hoe langzamer je destilleert, hoe hoger het alcoholpercentage. Daar heb ik zelf de laatste tijd bij het urineren in ieder geval nog nooit wat van gemerkt!

Via onze Franse buurman krijg ik de naam van een destilleerderij in de buurt van ons dorp. Ik google even de naam van de eigenaar en kom terecht in een YouTube-filmpje van 7 mei 2011 dat ooit uitgezonden is op RTL9. Het is een reportage waarin, uiteraard in het Frans, wordt uitgelegd hoe de diverse alcoholische drankjes tot stand komen. Het gaat allemaal erg snel, maar ik krijg wel een aardig beeld.

Op een woensdag 24 december 2015 brachten wij onze ton naar Atelier de Milly sur Bradon. Een grote, alleenstaande loods, midden in het Franse landschap, met een brede oprit, gevuld met stevig grind. Er was in ieder geval iemand aanwezig, omdat er een grote jeep voor de schuifdeur stond. Ik klopte aan en een, naar mijn mening, redelijk beschonken man, ontving ons met lodderige ogen. Hij moest blijkbaar even wennen aan het feit dat wij Hollanders waren die met een ton rottend fruit kwamen opdraven. Het ijs was echter snel gebroken en hij vertelde ons dat zaterdag 27 december het goedje klaar zou zijn en dat we op ongeveer vier liter moesten rekenen. In de werkplaats hing een zoete, weeïge , maar aangename lucht van alcohol, vermengd met de lucht van rottende appels en peren. Tegen de achterwand stonden diverse ketels en zo te zien was het destilleerproces stevig aan de gang. Vroeger ging deze man de dorpen in de weide omgeving af met een mobiele distilleerinstallatie. Hij stond dan een paar dagen met een soort van woonwagen op het dorpsplein, naast de vergane wasplaatsen, en de inwoners brachten dan hun opbrengsten van fruit ter verwerking. Door blijkbaar Europese wetgeving is dit niet meer toegestaan en heeft onze drankenboer een nieuw plan bedacht in de vorm van het huren of kopen van deze destilleerloods.

Zaterdag 27 december togen wij vol goede moed richting Milly om onze eerste eigen eau de vie af te halen en uiteraard te proeven. Na het invullen van de nodige papieren zijn we snel huiswaarts gekeerd en proeven maar. Het eerste kleine slokje brandde mijn halve slokdarm weg, de 40 procent-tranen sprongen mij spontaan in de ogen en het geheel eindigde in een gigantische kreet van: WAAAUW! Snakkend naar adem en met natte ogen zette ik het glaasje op tafel……. “Dat- is- heftig- spul!” Maar, gek genoeg, bij het tweede slokje was de reactie al wat minder stevig en was er iets van: dat smaakt naar meer!

Al met al mag ik concluderen dat ons experiment is geslaagd. We laten vrienden en kennissen proeven van ons drankje en de meeste reacties zijn zeer positief. Uiteindelijk gaat het om de lol en fun. En, zeg nou eerlijk, een dergelijke ervaring had ik in ons kleine poldernederlandje nooit kunnen ervaren! Proost!

Jan de Ruyter

Trefwoorden: Als de mirabellen vallen 2, Franse, Google, Meer, Mobiele, dorpen, ervaring, hoger, huis, huren, in, kopen, landschap, lokale, plastic, proeven, zaak

« vorige | volgende »