Als de mirabellen vallen

Als de mirabellen vallen wordt een deel van de bevolking uit de Lorraine erg onrustig. Het is in deze streek waar mijn vrouw en ik ons tweede huisje hebben en waar wij, in de vrije uurtjes die wij naast ons werk nog hebben, graag vertoeven.

Mirabellen, het goud van het noorden. Het hele jaar wordt er door de bewoners van ons dorp naar uitgekeken…de mirabellen gaan vallen! Normaal gesproken worden de mirabellen eind augustus geoogst. Precies in de periode dat wij vaak in ons tweede vaderland verblijven. De prachtige volle takken met vruchten steken mooi af tegen de strakke blauwe hemel. We genieten van de kleur en de geur.

De mirabel, de Prunus institia, is een kleine geelrode pruimachtige vrucht die alleen in het noorden van Frankrijk groeit. Het ene jaar is de oogst wat beter dan het andere jaar en er zijn zelfs jaren dat de bomen door het slechte weer amper vruchten geven. Dit tot grote teleurstelling van onze dorpsbewoners. De frustratie van een slecht mirabellenjaar wordt, vooral bij de mannen, dan primitief afgereageerd op de vrouwelijke wederhelft. Menig hardwerkende huisvrouw wordt dan ’s avonds, achter de gesloten luiken van de dorpsboerderijen, door manlief afgeranseld en voor alles uitgemaakt wat de Franse God heeft verboden. Na een slecht oogstjaar hebben de meeste vrouwelijke dorpsbewoners zeker een jaar nodig om weer te revalideren en ze mogen een keer per maand onbetaald gebruik maken van de stadspsycholoog uit Stenay. Deze professionele hulpverlener weet de meeste vrouwen weer zover uit de misère te praten dat ze toch weer vol goede moed aan de mirabellenpluk voor het komende jaar gaan beginnen. En gelukkig is het de laatste jaren altijd wel een goed mirabellenjaar geweest en de dorpsvrouwen hebben er dan ook nog nooit zo goed uitgezien als dit jaar.

Veel dorpsbewoners hebben diverse mirabellenbomen op hun eigen terrein staan, maar langs de openbare weg zie je ook vaak de mirabellenbomen staan, waar je zo de vruchten af kunt plukken of ze van het hete asfalt kunt oprapen. De bomen op privéterrein worden gekoesterd gelijk kleine kinderen. Dagelijks wordt er een ronde gedaan om te kijken of de vruchten al geel kleuren en groeien en het gras onder bomen wordt met de elektrische maaier zeer kort gehouden, om vooral de gevallen mirabellen te scoren. Ja, ja, ook de gevallen mirabellen hebben hun waarde en wel voor eau de vie. Wat is het geval? Een gezonde mirabellenboom geeft zeer veel vruchten. Ze groeien in grote trossen en met grote hoeveelheden aan alle takken van de boom. Als je van alle mirabellen jam zou maken, dan kun je voor de komende jaren de provisiekast vullen met je eigengemaakte jam, die vervolgens je oren uitkomt.

Overdaad schaadt zeggen ze weleens! Vooral de te vroeg gevallen mirabellen worden in een grote plastic vat van 100 liter verzameld. Deze mislukkelingen gaan voor veel vrolijkheid zorgen. Zij zijn de basis voor de eigengemaakte of eigengestookte eau de vie. Het is de bedoeling dat deze afgedankte vruchtjes in het grote plastic vat gaan fermenteren, ofwel gisten. Nog wat water en suiker erbij, even roeren, even laten staan, en de grondstof voor een stevige geestverruimende drank is geboren. Je kunt het hermetisch afgesloten vat enkele weken laten staan om het vervolgens naar de plaatselijke distilleerder te brengen, die het uiteindelijke goddelijke drankje van veertig procent door allerlei ingewikkelde en technische processen laat ontstaan… eau de vie.

Ook wij zijn dit jaar begonnen met het verzamelen van het vooral afgevallen fruit en verzamelen dit in een ton van veertig liter, gloednieuw gekocht bij de plaatselijke Bricorama. We hebben niet zoveel bomen en omdat het de eerste keer is dat we dit proces ingaan, willen we klein en bescheiden beginnen. Iedere ochtend loopt mijn vrouw door de tuin in haar inmiddels karakteristieke houding: kont omhoog en rapen. En langzamerhand vult de ton van veertig liter zich met afgedankte prunus institia. Van de dorpsbewoners horen we precies wat en hoe we het moeten doen. Onze eerste stappen in het maken van zelfgemaakt geestverruimend vocht.
Wordt vervolgd.

Misschien moet ik de Fransen iets gaan vertellen over het telen van wietplantjes, hoeven ze dat hele eind naar Nederland niet meer heen en terug te rijden!?

Jan de Ruyter
Montigny devant Sassey, 9 augustus 2014

Trefwoorden: Als de mirabellen vallen, Frankrijk, Franse, Gesloten, Kinderen, Meer, Verboden, bevolking, genieten, gras, in, luiken, plastic, water

« vorige | volgende »